The end... tot ziens Gambia!

Wij hebben voor twee weken stagegelopen op de female ward, met leuke collega’s waaronder Sulayman en Lamin ‘the one in charge’. Zij doen eigenlijk ook alleen maar al het werk met ons op de afdeling. De vrouwelijke verpleegkundigen doen eigenlijk niet zoveel anders dat alleen maar de hele dienst op hun gat zitten. Aangezien een kinderopvang ver te zoeken is in Gambia, is de kinderopvang vaak de afdeling zelf. Wij zijn naast verpleegkundigen dus ook nog kinderoppas, erg gezellig. De kinderen worden soms op de rug gedragen van hun moeders wanneer hun moeder bijvoorbeeld medicijnen gaat delen. Zoals wij al in ons vorige verslag vertelden, hebben ze in Gambia nog wel eens een bijgeloof zoals de medicijnman en andere rare dingen. Zo geloven ze ook in hekserij en duivelskracht. Op de afdeling lag een vrouw van 23 jaar oud, zij had een lichte huidskleur en zag er mooi uit. Deze vrouw kreeg tijdens een ochtenddienst een raar soort aanval. De dokters noemen het epilepsie, maar wij weten zeker dat wat wij zagen gééééén epilepsie was… de vrouw kreeg een soort rare spanningen in haar hele lichaam waardoor ze zich zo dubbel vouwde dat ze haar rug zou breken. Hierbij was zij niet bij bewustzijn. Wij hebben ongeveer met alle verpleegkundigen op haar gelegen en haar armen, benen, buik, hoofd, alles vastgehouden om te voorkomen dat zij zichzelf pijn zou doen of een nek zou breken. Dit gebeurde meerdere keren per dag. Lamin fluisterde wat in het oor tijdens de aanval. Toen de aanval over was deed de vrouw ineens haar ogen open en staarde naar het plafond alsof ze iets zag. Hierbij zei ze werkelijk niets en bleef maar staren. Dit was een nogal eng gezicht. Toen Lamin vroeg wat zij precies zag, zei ze nog niks, maar wees naar een plek op het plafond. Naar deze plek bleef ze ook staren en staren, maar nog steeds zagen wij niks. Lamin vertelde dat de vrouw niet zou vertellen wat zij precies zag, omdat zij hoogstwaarschijnlijk ‘bezeten’ was door de duivel. Hier geloofden wij natuurlijk niet in en vroegen hierover door. Lamin vertelde dat hij bepaalde woorden in het oor van de vrouw had gefluisterd om de duivel uit te drijven of om te vragen of de duivel haar eventjes met rust zou willen laten. Hij vertelde dat het vaker voorkomt in Gambia en alleen bij de vrouwen die uit Makati (George Town) komen die er mooi uitzien en lichter getint zijn dan gemiddeld Gambiaan. Wij vonden dit erg vreemd en wij begonnen nieuwsgierig te worden, want hoe kan dat dan? Lamin vertelde dat hij er zelf wel in geloofd, omdat niemand tegenbewijs heeft. Toch is hij ook echt een verpleegkundige van de literatuur, dus vonden wij dit raar. Het is allemaal wel erg toevallig dat dit alleen bij een bepaald soort jonge vrouwen voorkomt en dat zij ook nog eens allemaal uit dezelfde plaats komen. Volgens Lamin is George Town bezeten door de duivel en dit uit zich in een bepaald soort vrouwen. Een tijdje na de aanval gingen wij even met de vrouw praten, om toch nog maar iets uit haar te kunnen krijgen over wat ze nou precies zag. De vrouw kon goed Engels praten en vertelde ons veel over haarzelf, maar ze zal helaas nooit vertellen wat ze zag.

Aangezien Lamin zelf veel uit de literatuur haalt, maar wel in hekserij geloofd, dachten we hem nog even wat meer voor de gek te houden. Op de donkere mensen is het vaak lastig om de aderen te zien lopen wanneer je een canule wil zetten of wanneer er bloed moet worden afgenomen. Lamin keek naar onze armen en zag blauwe aderen lopen. Hierop zei hij dat het veel gemakkelijker was om bij ons de aderen te vinden, omdat je ze door de blauwe kleur al ziet. Wij vroegen aan Lamin of hij wist hoe het kwam dat bij ons de aderen blauw waren. Hier wist hij het antwoord niet op en dus hebben wij hem maar even heel serieus verteld dat alle toebabs blauw bloed hebben. Dit hebben wij zo goed gespeeld dat hij zo ongeveer paranoïde werd, en bewijs MOEST hebben. Toevallig kwam tijdens dit goed gelovige gesprek de Cubaanse dokter, die zelf ook toebab is, naar de afdeling. Aniek zei tegen Lamin; “Als je het niet geloofd, vraag het dan de dokter?”. Ondertussen had Marije natuurlijk allang naar de dokter een seintje gegeven dat hij mee moest spelen. Heel serieus zei de dokter; “Wist je dat dan niet?! Als verpleegkundige moet je dat toch weten?” Lamin zat helemaal na te denken over de meest grappige dingen. Hij vroeg hoe wij dan in godsnaam een bloedtransfusie moesten ondergaan wanneer wij ziek zouden zijn, aangezien alle mensen hier donker zijn en dus rood bloed hebben. Lamin moest en zou bewijs hebben, hij vertelde dat hij dacht dat hij het niet wist vanwege dat zij alleen maar Afrikaanse boeken op school hebben gehad. Hij had er nog nooit een uit Europa gelezen, dacht hij. Wij zagen meer en meer hoe Lamin zichzelf helemaal opvrat van de vraag of wij blauw bloed hadden en wilde hoe dan ook per direct een canule zetten bij Aniek om bloed af te nemen. Ondertussen had Marije het al op het rennen gezet, want met naalden kom je niet bij haar in de buurt. Aniek zei dat ze geen canule wilde, omdat dat haar pijn zou doen. Lamin wilde hier niet naar luisteren en had ondertussen al een aantal canules in de hand en was klaar om te prikken. Hij zou zichzelf ook opofferen vertelde hij, om het bloed naast elkaar te kunnen houden en te vergelijken op kleur. Maar nee, helaas wilde Aniek toch echt geen canule in de hand hoe hard Lamin het ook maar probeerde. Hannalie had al een aantal dagen last van een ontstoken nagel op de teen, deze wilde ze graag even laten behandelen door Lamin. Lamin vindt wondzorg erg leuk, dus dan kon hij mooi even peuteren. Bij de teen van Hannalie groeide wat wild vlees wat weggesneden moest worden. Op het moment van snijden begon de teen natuurlijk te bloeden, hier keek Lamin nog helemaal niet van op. Na een aantal minuten hebben we maar gevraagd of hij wat raars zag aan het bloed van Hannalie. Bij Lamin ging het lampje branden en hij keek op met een gezicht alsof 1000den vragen eindelijk waren beantwoord. We moesten ontzettend hard lachen en gelukkig zag hij zelf de humor er ook wel van in!

Op de female ward hebben we ook een erg leuke tijd gehad, maar ook hieraan kwam een einde. Om de collega’s te bedanken hebben wij een pot gevuld met snoep en hebben we koekjes uitgedeeld. De pot snoep was al een aantal minuten nadat hij er was neergezet leeg… De collega’s vonden het namelijk nodig om in plaats van 1 snoepje, 2 handen vol snoep te pakken en in de zakken te stoppen. Dit drukt ons wel weer met de neus op de feiten hoe arm de mensen in Gambia nou eigenlijk zijn. ze pakken wat er te pakken valt.

In de laatste week van de stage hebben wij nog een kijkje mogen nemen op de maternity ward. Hier liggen vrouwen die zwanger zijn en op het punt staan te bevallen, vrouwen die een keizersnede hebben gehad en vrouwen die zwanger zijn, maar hierbij ook ziek zijn. Ook op deze maternity ward zagen we weer dat het er toch wel heel anders aan toe gaan dan in Nederland. De vrouwen die bevallen staan er helemaal alleen voor. Er is vaak niemand aanwezig om hen te supporten, ook hun echtgenoot niet. Vrouwen of zelfs kinderen die hier bevallen hebben een leeftijd van 14 tot 45 jaar oud. De ene dus met veel ervaring en de andere is zelf nog een kind. De vrouwen worden geholpen door verloskundigen, maar soms is dit ook gewoon een verpleegkundige. Er werkt ook een verpleegkundige op de afdeling die het nodig vind om dronken of stoned te werken en onder invloed vrouwen helpt om hun kind op de wereld te zetten. Tijdens onze dagen hier hebben wij helaas maar één kindje geboren zien worden. Hierbij hebben wij zo goed als we konden geholpen en probeerden we de vrouw moed in te spreken. Nadien kon ze ons niet vaak genoeg bedanken voor de hulp, terwijl wij er eigenlijk alleen maar voor haar zijn geweest.

Tijdens onze laatste week werd voor de studenten van de SEN school een gastles gegeven over FGM/C. Dit staat voor female genitial mutulation/cutting oftewel vrouwenbesnijdenis. In Gambia is meer dan 80% van de vrouwen besneden. Dit komt voor in verschillende stadiums. Bij een aantal vrouwen worden er alleen delen weggesneden, anderen worden totaal dichtgemaakt. Waarbij er een klein gaatje open wordt gelaten voor urine en menstruatie. Wij vonden het onderwerp zo interessant dat wij hebben gevraagd om bij deze les aanwezig te mogen zijn. Dit was geen probleem en dus hebben wij weer een dagje als vanouds in de klas gezeten en dit keer met Gambiaanse studenten. FGM/C is iets dat veel voorkomt in Gambia (80% van de vrouwen is besneden). Voornamelijk wordt dit gedaan vanuit het islamitische geloof, maar het stamt hier oorspronkelijk niet vanaf. Gambia is een van de laatste Afrikaanse landen die het wettelijk verboden heeft. Dit is pas gebeurt in afgelopen januari. Toch worden er nog steeds veel meisjes na de geboorte besneden, omdat het traditie is. Deze handeling wordt natuurlijk niet uitgevoerd in een ziekenhuis door een dokter, maar wordt in de meeste gevallen gedaan door de oma van het desbetreffende meisje. De vrouwen die dichtgemaakt zijn blijven dit tot aan hun huwelijksnacht. Voor de huwelijksnacht worden zij opengemaakt. Wanneer de man soms voor een tijdje weg gaat, wordt de vrouw weer opnieuw dichtgemaakt om vreemdgaan te voorkomen… dit vonden wij heel erg om te horen, maar vonden het allemaal ook erg interessant! Er werd zelfs nog een debat uitgevoerd tussen twee studenten die het niet met elkaar eens waren, dit was erg leuk om te zien en horen. We zijn blij dat veel van de studenten vertelden tegen vrouwenbesnijdenis te zijn!

Op vrijdag 16 december zouden wij Bansang en dus ook alle studenten verlaten. We hebben in deze zes weken met de meeste studenten een goede band opgebouwd en een aantal kunnen we echt vrienden noemen. Mede hierdoor vonden wij het extra moeilijk om Bansang te verlaten. De dag voor ons vertrek hebben de studenten een afscheidsfeestje georganiseerd. Alle meiden zijn de hele ochtend en middag druk bezig geweest om een maaltijd te bereiden. En zo te zien werd het dit keer geen kale rijst. Heel wat kipjes zijn voor ons gestorven. Die avond hebben wij ons in stijl, op z’n Gambiaans, gekleed. Met alle studenten hebben een heerlijke maaltijd gegeten en hierna volgde een klein feestje. Er werd Afrikaanse muziek gedraaid en er werd Afrikaans gedanst. We zagen meiden op manieren bewegen waarvan we niet wisten dat dit kon. Wij kunnen dit in ieder geval niet… Met onze beste vrienden bleven we die avond over tot in de late uurtjes. De nodige tranen werden gelaten en toepasselijk werd het liedje van de Titanic afgespeeld. De meiden zongen nog even knettertje vals een liedje over sisters voor ons, natuurlijk wel erg lief bedoeld. Na een aantal uur knuffelen en huilen met iedereen had Marije het in de planning om een nachtje door te halen. Hier was Aniek het helaas niet zo mee eens, aangezien Marije altijd en overal kan slapen en dus waarschijnlijk ook wel de hele terugreis in de auto. Aniek heeft dit talent helaas niet meegekregen. Al met al hebben we alsnog maar drie uurtjes slaap gehad en was de volgende ochtend vreeeee- seeeee- lijkkkkk en de sfeer was niet bepaald gezellig. Gelukkig kunnen we hier goed mee omgaan en houden we allebei wijs onze mond dicht. Om 07:00 uur in de ochtend vertrokken wij om naar ons vakantieoord te gaan. Als verrassing ging Sulayman mee ons wegbrengen! In het begin van dit avontuur hadden we super veel zin in de vakantie in het luxe hotel en konden we niet vaak genoeg benoemen hoe erg we wel niet verlangde naar een goede douche, lekker eten, stroom, een lekker bed en natuurlijk zon, zee en strand. Nu het dan eindelijk zo ver was hadden we gek genoeg helemaal niet zoveel zin meer… jullie snappen vast wel waarom. Het primitieve leven is ons zo goed bevallen dan we dit eigenlijk veel leuker vonden dan wanneer we alles voor elkaar zouden hebben. Het besef kwam dan ook hard binnen in de ambulance en hier werden alweer wat tranen gelaten, het is nu dan echt voorbij… De terugreis naar de kust verliep een stuk sneller dan de heen weg. Dit keer werden we gebracht door de ambulancemedewerker van het ziekenhuis en dus reden we met loeiende sirenes, wat nergens goed voor was, richting Serekunda. Binnen 2,5 uur kwamen we al aan. De heenweg deden wij hier dubbel zolang over. Allereerst hebben we Naomi en Hannalie afgezet bij het YMCA hotel, waar wij zijn begonnen in september. De vriend van Naomi en de moeder van Hannalie komen langs om hier samen met hen vakantie te vieren. Toen we aankwamen stormden we de ambulance uit en renden we op onze vriend LAMIIINNN af. Hij was erg verrast om ons te zien en heeft ons erg gemist. Hierna reden wij door naar het Senegambia Beach Hotel dat aan de kust van Serekunda ligt. Hier hebben wij onze vakantie geboekt. Hier moesten wij alweer afscheid nemen van Sulayman, waarbij zelfs hij moest huilen. Erg lief, maar ook helemaal niet leuk!

Tijdens de vakantie kregen wij elke ochtend ontbijt. De eerste ochtend wisten wij dan ook niet wat ons overkwam toen wij pannenkoeken, vers gebakken en gekookte eitjes, smoothies, omeletjes, cakejes, vers fruit, verse broodjes, yoghurt en KAAAAS zagen. De eerste dag hebben wij dan ook zoveel gegeten waarna we eruit zagen alsof we al wel minstens zes maanden zwanger waren van een tweeling. Met buikpijn gingen wij dan ook van de tafel af, maar oh wat was het lekker. We gingen door naar het zwembad om lekker in de zon te liggen, maar konden alleen maar denken aan de leuke tijd die we hier hebben gehad en hoeveel mensen we hier achter moeten laten. Terwijl het hier gewoon 30 graden is, vinden wij dat het niet kouder moet worden! Waarschijnlijk zijn we al zo aan de warmte gewend, dat 30 graden geen tropische temperaturen meer zijn voor ons. De lange broeken en vesten werden dan ook zo af en toe uit de kast getrokken. Dat wordt nog wat eind december wanneer wij weer naar Nederland komen… Wij zijn er van overtuigd dat wij beter binnen kunnen blijven zitten met een deken, kachel, warme chocolademelk en vooral niet buiten moeten komen.


De tweede dag van onze vakantie belde Sulayman op met dat hij graag voor twee dagen langs wilde komen. Dit leek ons wel een leuk idee. Sulayman komt uit een arm gezin en heeft het zelf ook niet breed. Wij hebben een aantal keren bij zijn compound gegeten en wilde hem laten zien wat wij gewend zijn. Op dinsdag ochtend kwam hij dan ook bij ons in het hotel ontbijten. Naomi, haar vriend en Hannalie en haar moeder kwamen ook gezellig ontbijten! We hebben ontzettend hard gelachen om hoe Sulayman reageerde op alles wat hij om zich heen zag. Hij wist zelfs niet eens hoe hij een mes en vork moest gebruiken en het mes werd dan ook op de kop gehouden. Wij hadden afgesproken dat wij samen met hem zijn ontbijt zouden pakken en Aniek pakte voor hem een lekker wit bolletje. Dit vertrouwde Sulayman alleen niet helemaal. Hij dacht dat als hij dat bolletje open zou snijden dat er dan wat uit zou komen. Van het hele ontbijt vond Sulayman de yoghurt met vijf scheppen suiker het lekkerst… We hebben erg om hem moeten lachen en vertelde dat het vergelijkbaar is met hoe wij ons in Bansang voelden toen wij met onze handen een kip moesten eten die net vijf minuten daarvoor nog voor onze ogen afgemaakt was. Na het ontbijt was het tijd voor de volgende opgave, zwemmen. Hier zag Sulayman volgens ons al erg tegenop, omdat hij zogenaamd zijn zwembroek was vergeten. Ook Sulayman kan namelijk, zoals meer Gambianen, niet zwemmen. De laatste keer dat wij met hem gingen zwemmen was in de rivier met krokodillen, nijlpaarden en slangen. Dit was hem niet zo bevallen. In de rivier was Sulayman al de hele tijd aan het schreeuwen dat hij dacht dat hij zou verdrinken en het niet zou overleven. Sulayman kwam niet onder de zwemles uit en hebben wij een zwembroek voor hem gehaald. Wij wilden hem nu wel eens even leren zwemmen in het zwembad. Dit was ook weer erg hilarisch en we hadden eigenlijk zwembandjes nodig. Na een tijdje kon hij toch al best goed zwemmen, maar naar het diepe water gingen wij toch maar niet.

Vaak moeten wij erg hard lachen om Sulayman. Je kunt merken dat hij vooral alleen Bansang en zijn woonplaats kent en ook niet veel van de buitenwereld weet. Toen we bij de zee waren, stond Sulayman heel lang te staren naar de zee. Verbaast en fascinerend over wat er wel niet allemaal in de zee was en wat er daarachter te vinden was. Welk land zit daar dan? Is daar wel land? Ook vroeg hij hoe een vliegtuig werkte. Aangezien het vliegtuig toch ook wel een aantal keer zou moeten stoppen in de lucht. Hij vroeg dan ook letterlijk of er een grasveld in de lucht zit waar het vliegtuig even een tussenstop zou kunnen maken. Hier hebben wij natuurlijk maar erg eerlijk op geantwoord met dat als het vliegtuig problemen zou hebben, je zelf ook een heel groot probleem hebt en er niks is om je op te vangen. Sulayman wil heel graag een keer naar Nederland komen, maar nadat hij heeft uitgevonden dat er geen gras in de lucht groeit, zijn wij daar niet zo zeker meer van of hij dat nog wel durft. Na een aantal minuten in de zon wilde Sulayman alweer graag uit de zon, want hij vond dat hij aan het verbranden was. Hij zei; ‘Feel my skin, it is so hot! I will burn! The sun will burn me!’ Hij heeft ook meteen zijn bedje gepakt en is in de schaduw gaan liggen… Voor woensdag had Sulayman ons uitgenodigd om te komen lunchen bij zijn broer die in Brikama woont. Wij hebben de vrouw van zijn broer geholpen met koken, Benechin hebben we gemaakt. Dit was erg gezellig! Hierna hebben we dit dan ook lekker met onze handen uit één grote schaal opgegeten.

Tijdens een avond uiteten hebben wij een man ontmoet die eigenlijk uit het niets met ons begon te praten. Deze man zat met drie andere mannen aan tafel en aangezien wij erg vaak worden aangesproken door Gambiaanse mannen, stonden wij hier niet raar van op te kijken. Hij stelde zichzelf voor als Muhammed en na wat gepraat vertelde hij de eerste security guard te zijn van de nieuwe president, president Barrow. Dit geloofden wij natuurlijk niet, dus liet hij een foto zien. Hij vroeg ook of wij geen interesse hadden om de president te ontmoeten. Maar natuurlijk wilden wij dit wel! Toch vonden wij het wel een beetje raar dat dit zomaar kon, maar we vertrouwden Muhammed wel. Woensdag avond hadden wij dan ook afgesproken om president Barrow te ontmoeten. Muhammed nam ons mee naar het huis van de president en voor we het wisten zaten we in de woonkamer van meneer de president. We hadden continue de slappe lach, wisten niet wat ons overkwam. Marije moest ook ontzettend nodig plassen, maar je vraagt niet zomaar aan een president of je even op zijn troon mag zitten. We waren het met elkaar eens dat we wel even serieus moesten worden, anders krijgen we nog problemen. We waren natuurlijk de regels van oud president Yaya gewend die je afmaakt wanneer je hem niet bevalt. We hebben even een praatje mogen maken met Barrow en hebben the first lady ook mogen ontmoeten. We hebben tot slot een foto gemaakt en achteraf beseften we ons nog niet zo goed dat wij nu al twee presidenten van Gambia hebben mogen ontmoeten. Dit is toch wel wat aangezien wij nog niet eens de koning en koningin van Nederland ook maar ooit in het echt hebben gezien.

Ook kennen wij een andere Lamin, waar wij waarschijnlijk ook al wel over verteld hebben. Hij is ook een verpleegkundige studenten en we hebben hem aan het begin van onze stage in het Serekunda ziekenhuis ontmoet. Hierna zijn we nog een aantal keer met hem en zijn vrienden uit geweest. Tijdens onze vakantie vonden we dat we dit nog maar eens een keer over moesten doen. Ook heeft hij ons uitgenodigd om in zijn compound te komen lunchen. Dit verliep echter wat ander dan verwacht. Aangezien hij compound zei hebben wij onze camera meegenomen en verwachtte we weer zelfgemaakte hutjes met rieten daken zoals we gewend waren in Bansang. We kamen erachter dat Lamin het allemaal wat beter voor elkaar heeft en kwamen terecht in een huis dat ons deed denken aan Nederland. In plaats van dat we moeten helpen met de lunch stond deze al lang voor ons klaar en ook werd er gevraagd wat we wilden drinken…. Dit is ons nog noooooit overkomen hier in Gambia! We wisten even niet zo goed wat we met deze luxe aan moesten. De lunch was natuurlijk weer veeeeel te lekker en weer aten we veel te veel. Ook hebben we de zus van Lamin ontmoet, die erg leuk bleek te zijn! Ze was heel sociaal en gedraagt en kleed zich westers. Ze liet ons haar kamer zien en deze stond vol met geweldige schoenen, kleren en tassen. Hier hebben we even een verkleedpartijtje gehouden. Eigenlijk hebben we Lamin even ingeruild. We voelden ons erg welkom.

Op donderdag 22 december hebben we onze laatste avond even goed gevierd en gingen we samen uit. We gingen naar een van de bekendste clubs; Aquarius. We hebben hier tot laat in de uurtjes gedronken en gedanst en hadden het veel te gezellig. Toen we uiteindelijk in bed lagen kwamen we erachter dat we nog 2 uur konden slapen…. Zoals jullie kunnen raden was de volgende ochtend weer erg gezellig in compound Hummelink/Grashof. Het scheelt dat we de dag ervoor onze koffers al in hadden gepakt, want dit was werkelijk een ramp. Toen we in het begin van dit avontuur aankwamen in Gambia mochten we allebei twee koffers meenemen, maar bij onze terugreis hebben wij per persoon maar één koffer van 25 kilo geboekt. Aangezien we een hele markt aan souvenirs hebben ingeslagen hadden we nog beter drie koffers kunnen meenemen dan één. Met heel veel moeite kregen we ritsen helaas niet dicht… dit hebben we met onze aangeleerde creativiteit makkelijk kunnen oplossen. Ook hebben we ook ongeveer heel Aniek’s kledingkast weg moeten geven, want hier was helaas geen plek meer voor. We hadden besloten om om 08:00 uur op te staan. We moesten allebei nog douchen en ook het pakken van de laatste dingetjes bleek veel langer te duren dan verwacht. Bij het uitchecken moesten we onze openstaande rekening betalen, maar dit kon helaas alleen contant. Aangezien de tijd voorbij vloog is Marije naar de dichtstbijzijnde bank gesprint die een heel stuk verder op lag. Onderweg werd ze door allerlei mannen nageschreeuwd dat ze goed bezig was en dat ze wel van sportieve vrouwen houden. Geen tijd …. Geeen tijdddd dacht Marije… Aniek sleurde ondertussen de koffers die echt veeel en veel te zwaar waren met pijn en moeite naar de uitgang. Marije had ondertussen de bank bereikt maar helaas de pas van Aniek gaf aan; Geen saldo. Shit.. dan Marije’s pas maar; Geen saldo… Okee Geen tijd… Geen tijd…. We hebben een vliegtuig te halen. Met het laatste beetje beltegoed kon Marije internetbankieren en het geld uiteindelijk kunnen pinnen. Hoppaaa sprintje terug.. We hebben netjes onze rekening betaald en vlak daarna kwam Muhammed al aanrijden die beloofd had om ons weg te brengen naar het vliegveld. In een veelte kleine auto propten we met moeite onze koffers. Onderweg vertelde Muhammed dat hij ook gevraagd was om president te worden, maar hiervoor vond hij zichzelf nog te jong. Hij wilde graag eerst een vrouw vinden die op hem zou vallen voor wat hij is en niet omdat hij een president is. Goeie reden toch? Ook vertelde hij dat wanneer wij terug willen komen naar Gambia we in zijn hotel mochten verblijven en ook wel een auto konden krijgen. Dat is dan geregeld. Op het vliegveld was het moment daar. Marije legde haar koffer op de band die 25 kilo zou mogen wegen. Oke, 36 kilo…. We hebben een probleem. Aniek had zich wel netjes aan de regels gehouden en deze koffer woog 24 kilo. Gelukkig was het nog niet zo druk op het vliegveld en heeft het überhaupt maar 3 vertrekhallen en dus konden we op al ons gemak de koffer uitdunnen. Uiteindelijk hadden we veel te veel handbagage, maar hier werd dan weer niet moeilijk over gedaan. Voor het overgewicht moest Marije eigenlijk bijbetalen en we hadden vooraf al op de website gelezen dat dat per kilo €12-, zou zijn. Maar na rekenen kwam de vrouw achter de balie op een totaal bedrag van €12-, uit terwijl er vijf kilo teveel in de koffer zat. Marije wilde dit bedrag pinnen, maar helaas alleen contant geld… Dat hadden we natuurlijk niet. Oke No Problem dit is Gambia, you can go. Ondertussen zitten we in het vliegtuig terug naar het koude Nederland. We vliegen op dit moment boven Frankrijk en komen binnen enkele uurtjes aan.

We zitten nu in het vliegtuig, maar we hebben met pijn in ons hart Gambia verlaten. We zijn verliefd geworden op dit land en de mensen hier. We zijn al plannen aan het maken om terug te komen en om iedereen weer op te zoeken. Nu gaan we eerst van kerst met onze vrienden en familieleden vieren en we hopen snel iedereen weer te zien.

Allemaal bedankt voor het lezen van onze verhalen we hebben erg leuke reacties ontvangen en dit doet ons goed!!!