We moeten even ons ei kwijt...
Door: Aniek Grashof en Marije Hummelink
Blijf op de hoogte en volg Aniek Grashof en Marije Hummelink
26 Oktober 2016 | Gambia, Serekunda
Als allereerst willen wij dit reisverslag beginnen met dank naar alle mensen die zulke leuke reacties onder onze verhalen plaatsen. Ook horen we regelmatig complimenten (ook van de Gambianen zelf) over wat wij hier doen, dit doet ons erg veel! Dit geeft ons echt energie om elke dag weer vol voor de patiënten hier te knokken als er weer eens iets niet mogelijk is. We merken dat we wel steeds meer met frustratie te werk gaan, omdat de mensen hier niks van je aan willen nemen. De personen met de meeste ervaring zijn degenen die al helemaal niks van je aan willen nemen. We hebben zelfs iemand horen zeggen dat hij zich meer arts vind dan verpleegkundige, want hij heeft namelijk al 21 jaar ervaring. In Nederland weten we dat wetenschap elke dag wordt vernieuwd en je je kennis dus ook elke keer weer moet vernieuwen, in Gambia weten ze hier niet echt vanaf. De nieuwe werknemers die net zijn afgestudeerd hebben dan ook echt niks te vertellen aan de werknemers met ervaring. Als ze dit wel doen dan hebben ze meer een probleem dan dat ze helpen…
We merken dat we steeds meer buiten de norm van de werknemers treden en zetten soms alles op alles om toch maar die ene katheter of die ene paracetamol te regelen voor een patiënt. Hiermee helpen we maar 1 patiënt, maar liever 1 dan geen. Op de afdeling is er een arts die ons gelukkig erg goed begrijpt. Dit is een arts die zijn opleiding zelf in Engeland heeft gedaan voor zo’n acht jaar. Dit is ook werkelijk de beste arts die Gambia heeft voor ons gevoel! Hij kijkt zoveel verder dan gemiddeld arts en red hiermee echt meer levens. Deze arts is ook elke dag weer gefrustreerd over van alles en wil zo graag zoveel betekenen voor de patiënten, maar dit kan gewoon voor meer dan de helft van de tijd niet door het tekort aan VANALLES. Vaak horen we hem dan ook weer zeggen; I’m tired! We zijn dan ook heel bang dat deze arts het zelf een keer opgeeft, waarom zou hij zoveel moeite doen als de rest dat niet doet? Er jammer. Deze dokter wil dan ook heel graag met een paar jaar weer terug naar Engeland om daar te kunnen gaan werken. Hopelijk kan die dan datgene doen waar die goed in is!
Tijdens de artsenvisite moet er elke keer een bloeddrukapparaat en bloedsuikermeter gezocht worden. Deze zijn vaak niet eens op de afdeling te vinden. De verpleegkundigen denken hier niet vooruit. Er wordt pas iets aangevuld als dingen helemaal op zijn en een patiënt het nodig heeft. Wanneer een patiënt dus zuurstof nodig heeft (acuut) en de zuurstof is op, dan moet het eerst aan de andere kant van het ziekenhuis worden opgehaald. Dit mogen trouwens de stagiaires of schoonmakers dan opknappen. Zelf steken ze niet echt een poot uit. Op deze manier krijgt de patiënt met zuurstof tekort pas een half uur later dan nodig zijn zuurstof aangesloten. Mensen liggen hier soms op ontzettend smerig beddengoed, omdat niemand er naar omkijkt. Wij halen dan ook regelmatig schoon beddengoed op en verschonen alle bedden van de afdeling! Niet omdat wij goed willen overkomen, nee, omdat mensen soms in hun eigen urine en uitwerpselen liggen en wij dit erg onmenselijk vinden. Patiënten zijn gewoon vergelijkbaar met dieren in een kooi van een vierkante meter die een keer in de week wordt schoongemaakt.
Op het moment hebben wij een lijst met verbeterpunten gemaakt die wij aan de baas van het ziekenhuis willen laten lezen. Dit doen wij in de hoop dat hij een keer onder zijn neus gedrukt krijgt wat de realiteit is van het ziekenhuis. Wij zijn nog niet eens gefrustreerd over het materiaal wat er niet aanwezig is, maar wij twijfelen enorm of veel materialen ook echt niet aanwezig is, of dat personeel er gewoon niet naar omkijkt. Wij frustreren ons dan ook het meest over het personeel en zouden het liefst bijna iedereen (op een paar goeie na) willen ontslaan (haha!). Helaas willen we zoveel, maar kunnen zo weinig.
We merken dat we steeds meer buiten de norm van de werknemers treden en zetten soms alles op alles om toch maar die ene katheter of die ene paracetamol te regelen voor een patiënt. Hiermee helpen we maar 1 patiënt, maar liever 1 dan geen. Op de afdeling is er een arts die ons gelukkig erg goed begrijpt. Dit is een arts die zijn opleiding zelf in Engeland heeft gedaan voor zo’n acht jaar. Dit is ook werkelijk de beste arts die Gambia heeft voor ons gevoel! Hij kijkt zoveel verder dan gemiddeld arts en red hiermee echt meer levens. Deze arts is ook elke dag weer gefrustreerd over van alles en wil zo graag zoveel betekenen voor de patiënten, maar dit kan gewoon voor meer dan de helft van de tijd niet door het tekort aan VANALLES. Vaak horen we hem dan ook weer zeggen; I’m tired! We zijn dan ook heel bang dat deze arts het zelf een keer opgeeft, waarom zou hij zoveel moeite doen als de rest dat niet doet? Er jammer. Deze dokter wil dan ook heel graag met een paar jaar weer terug naar Engeland om daar te kunnen gaan werken. Hopelijk kan die dan datgene doen waar die goed in is!
Tijdens de artsenvisite moet er elke keer een bloeddrukapparaat en bloedsuikermeter gezocht worden. Deze zijn vaak niet eens op de afdeling te vinden. De verpleegkundigen denken hier niet vooruit. Er wordt pas iets aangevuld als dingen helemaal op zijn en een patiënt het nodig heeft. Wanneer een patiënt dus zuurstof nodig heeft (acuut) en de zuurstof is op, dan moet het eerst aan de andere kant van het ziekenhuis worden opgehaald. Dit mogen trouwens de stagiaires of schoonmakers dan opknappen. Zelf steken ze niet echt een poot uit. Op deze manier krijgt de patiënt met zuurstof tekort pas een half uur later dan nodig zijn zuurstof aangesloten. Mensen liggen hier soms op ontzettend smerig beddengoed, omdat niemand er naar omkijkt. Wij halen dan ook regelmatig schoon beddengoed op en verschonen alle bedden van de afdeling! Niet omdat wij goed willen overkomen, nee, omdat mensen soms in hun eigen urine en uitwerpselen liggen en wij dit erg onmenselijk vinden. Patiënten zijn gewoon vergelijkbaar met dieren in een kooi van een vierkante meter die een keer in de week wordt schoongemaakt.
Op het moment hebben wij een lijst met verbeterpunten gemaakt die wij aan de baas van het ziekenhuis willen laten lezen. Dit doen wij in de hoop dat hij een keer onder zijn neus gedrukt krijgt wat de realiteit is van het ziekenhuis. Wij zijn nog niet eens gefrustreerd over het materiaal wat er niet aanwezig is, maar wij twijfelen enorm of veel materialen ook echt niet aanwezig is, of dat personeel er gewoon niet naar omkijkt. Wij frustreren ons dan ook het meest over het personeel en zouden het liefst bijna iedereen (op een paar goeie na) willen ontslaan (haha!). Helaas willen we zoveel, maar kunnen zo weinig.
-
26 Oktober 2016 - 22:38
Yvonne :
Niks mis mee, om even de frustraties van je af te schrijven. Vooral de mentaliteit van het personeel is niet te begrijpen. Ik bewonder jullie instelling om het bespreekbaar te maken. Het zou al mooi zijn als er iets veranderd.
Ik wens jullie veel succes verder en geniet van de mooie momenten.
-
27 Oktober 2016 - 12:35
Marietje:
Ik vind het heel mooi wat jullie doen nog hele mooie dagen daar.
heel veel groetjes van oma. -
28 Oktober 2016 - 15:20
Wim Dijkema:
Hoi dames,
respect voor dat jullie gewoon doorgaan met streven naar goede zorg. Het lijkt me dat je soms de neiging hebt ermee te stoppen, uit frustratie. Maar laat maar zien hoe zorg ook kan! Wie weet maak je iets wakker bij je collega's. En goed dat jullie het melden bij de directie. Die geeft telkens aan dat ze van jullie willen leren. Wie weet kunnen zij iets bereiken bij het personeel. Dan heeft jullie aanwezigheid indirect toch resultaat. En dat zou fantastisch zijn. Hou vol!
Ik ben ook in het ziekenhuis in Bansang geweest. Hoewel de omstandigheden daar nog soberder zijn, heb ik het idee dat de mentaliteit daar iets professioneler is. Jullie gingen toch ook nog die kant op??
Succes! Groeten aan de andere twee collega's en aan Sankung.
Wim -
28 Oktober 2016 - 17:40
Stefan:
Ik hoop echt dat er toch een aantal zaken zijn die jullie, in het belang van de patiënt, overkomen bij de verpleegkundigen aldaar. Je moet niet vergeten dat een cultuur aanpassing jaren duurt en dat het vaak dweilen is met de kraan open. Als door jullie toedoen de kraan al iets minder ver open staat denk ik dat je al een heleboel hebt gewonnen.
Sinds jullie in Gambia zijn ben ik regelmatig op internet om diverse sites, die gaan over Gambia, na te lezen. Als ik zie en lees wat de mensen, die iets voor de Gambia bevolking willen betekenen, moeten doen en wat ze er voor over moeten hebben om maar iets te kunnen bereiken dan neem ik met pet er voor af.
Ga van het goede uit, dat wat jullie doen, dat je dit doet in het belang van de patiënten ook al is het resultaat soms erg gering of zelfs nihil.
En dat je een stuk frustratie kwijt moet is helemaal niet erg. Misschien schud je daardoor wel een aantal mensen wakker (ook al heb je niet de indruk).
Ondanks de tevergeefse moeite denk ik toch stiekem dat de verpleging ter plekke toch het een en ander van jullie opsteken. Ik denk dat zij ook, ten dele, met handen en voeten gebonden zijn door oa gebrek aan eigenlijk alles.
Het zou ook maar zo kunnen zijn dat ze het op dit moment niet toegeven omdat het gezien hun plaats in de organisatie erg gevoelig ligt bij hun superieuren. De ideeën moeten natuurlijk wel van de lokale verpleging komen en niet van een paar Hollandse stagiaires.
Ondanks alles toch heel veel succes en blijven knokken voor de bevolking van Gambia.
Groeten uit Haaksbergen
-
30 Oktober 2016 - 19:10
OMA :
Hallo Aniek hier een berichtje van Oma .Bedankt voor de mooie brief.
Je hebt ook mooie fotos gemaakt. Als je terug komt staat er een lekkere haring voor je klaar.
Ik hoop dat je het in het binnenland net zo naar je zin hebt als waar je nu bent.
Doei Aniek tot een volgende keer. Groetjes van Oma -
02 November 2016 - 21:16
Astrid:
Ga zo door dames en blijf zeggen waar jullie tegen aan lopen, dat zijn toch eigenlijk dingen die makkelijk zijn op te lossen??
Gr Astrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
