Nieuwe avonturen vanuit Bansang

Na vorige week de eerste stageweek te hebben gehad, brak het ons weer even op. Alles verwerken is toch wel moeilijk. In Bansang komt nog meer armoede en ondervoeding voor. We kijken er wel minder van op, maar makkelijker wordt het niet. Soms worden we er zelf een beetje depressief van. De studenten van de campus betrekken ons gelukkig enorm met alle dingen die ze doen. Elke avond komt er wel weer iemand om te vragen of we bij ze komen zitten of dat we mee gaan kijken naar de voetbaltraining. Hier zijn we erg blij mee! Doordat we ons hier meer vervelen praten we echt ontzettend vaak over wat we weer willen doen als we weer in Nederland zijn en wat we daar dan allemaal willen gaan eten! De meest simpele en rare dingen komen voorbij op onze menukaart.

Hoeveel we te doen hadden in Serekunda, zoveel vervelen we ons hier nu al in Bansang. Geen zon, zee en strand. Geen restaurantjes en niet zoveel bezienswaardigheden. Toch is dit ook wel erg bijzonder om mee te maken! Soms gaan we zelf even op pad om wat avontuur op te zoeken. Zo zijn wij afgelopen vrijdag een eindje gaan wandelen. In Bansang leef je in een dal, vandaar dat het hier zo ontzettend warm kan zijn. Soms komt de temperatuur tot wel 40 graden. In de nacht koelt dit af tot ongeveer 23 graden en dan wordt het gewoon echt koud voor ons! Het is maar goed dat wij onze vesten hebben meegenomen, want hier slapen wij ondertussen ook al in. Dit wordt nog wat als we terug komen naar Nederland… Aangezien Bansang in een dal ligt, zijn er ook heuvels/bergen. Wij vonden het wel een goed idee om eens een heuvel te gaan beklimmen! Goed voor onze vetjes en we waren ook wel erg benieuwd naar het uitzicht. De heuvel op ging nog wel redelijk goed, maar op de heenweg dachten we nog niet na over de terugweg. De bult op is een stukje gemakkelijker dan de bult af. Vooral ons evenwicht liet ons af en toe een beetje in de steek waardoor we weer een stuk naar beneden gleden en bijna in de broek plasten van het lachen. WAT EEN SLECHT IDEEE! Erg verantwoord ook met de goede faciliteiten hier in het geval je een been, arm of rib breekt. In Bansang laten de mensen om je heen je nog minder met rust dan in Serekunda. Hier zijn wij echt, maar dan ook echt een van de weinige toebabs. Kinderen huilen spontaan wanneer ze ons zien of roepen de hele tijd TOEBABBB TOEBABBBBB!!! naar ons. Dit negeren wij zoveel mogelijk, anders ben je alleen maar hallo, hallo, hallo aan het zeggen de gehele dag.

Onze kleine Tommie ligt ook nog steeds op de neonatologie en we hebben hem dan ook elke dag van het weekend bezocht. De oma noemt het kindje ook al Tommie, terwijl het kindje natuurlijk eigenlijk nog helemaal geen naam heeft. Na een week krijgen pasgeboren baby’s pas hun naam tijdens de ‘naming ceremony’. Wij hopen stiekem dat de familie het kindje ook daadwerkelijk Tommie gaat noemen, al schatten we de kans klein aangezien ze hier niet zo origineel met de namen omgaan. Tommie doet het goed, hij eet al drie keer zoveel als de dag van de opname en de meeste vitale functies zijn goed. Alleen de temperatuur van Tommie was aan de lage kant (33 graden Celsius). Vanwege dat ze hier in Bansang geen couveuses hebben, moest dit anders worden opgelost. Een goede methode om het kindje warm te krijgen is een methode die kangoeroes altijd gebruiken bij hun kindjes. Door middel van een doek bind je het kindje huid op huid bij de moeder. Doordat de moeder van Tommie nu een sterretje in de hemel is, is zij niet in staat om dit te doen. Tommie is zo klein, dat de oma van hem dit niet durfde te doen. Om deze reden heeft Marije deze taak opgenomen en droeg ze hem bij haar voor twee uur onder haar werkkleding. Het is wel een beetje een vreemd gevoel om andermans kindje zo dicht bij je te dragen, maar als niemand het wilde doen, doen wij het graag! Ook was het erg bijzonder om zo’n kleintje op deze manier goede zorg te kunnen geven! Emotioneel word het wel wat lastiger en lastiger. Hier moeten wij natuurlijk ook voor uitkijken.

Hoe erg wij al gehecht zijn aan kleine Tommie merkten we tijdens het voeden. Het voeden van Tommie ging nog niet altijd even goed en hier in Bansang moeten wij het voeden met een spuit doen. Flesjes voor baby’s hebben wij hier nog niet gezien en het ziekenhuis heeft dat ook niet. Om het drinken op gang te helpen, moet je een klein beetje van de melk al in het mondje spuiten, zodat het kindje het zelf over gaat nemen en gaat zuigen aan de spuit. Tommie heeft er nog wat meer moeite mee dan andere baby’s om te slikken, waarschijnlijk omdat het kindje nog zo klein is en te vroeg geboren. Marije was Tommie aan het voeden en merkte dat dit niet zo goed ging, bij de eerste milliliter melk ging het dan ook al fout en begon Tommie raar te doen. Zijn ogen draaide hij naar boven en begon een krampachtige houding aan te nemen. Marije twijfelde of Tommie wel adem haalde en zag dat de lippen van Tommie een wat blauwe kleur aannamen. Daarbij reageerde Tommie ook nergens meer op, Tommie was niet meer bij bewustzijn. In spoed heeft zij een van de verpleegkundigen opgehaald die zij als eerste tegenkwam op de gang. Marije vertelde dat de verpleegkundige direct mee moest komen, omdat Tommie raar deed en ze het niet vertrouwde. De verpleegkundige kwam achter Marije aan en wilde het zuurstofgehalte (saturatie) van het bloed van Tommie meten. In gezonde toestand ligt je saturatie tussen de 95 en 100%. Bij Tommie was dit gekelderd naar 34%!!! Dit was niet goed, Marije pakte Tommie op en rende met hem naar de ICU (intensive care unit) samen met de verpleegkundige collega. Hier hebben we hem op een bed gelegd en hem meteen aan het zuurstof aangesloten. Marije vertelde dat ze dacht dat er melk in de longen zou zijn gekomen, dit kon gewoon niet anders aangezien de toestand van Tommie tijdens het voeren ineens zo slecht werd. Aniek vroeg wat er aan de hand was en Marije zei dat het niet goed ging en begon spontaan te huilen. Ze kon alleen maar denken aan of ze wat fout had gedaan en of kleine Tommie waar we al zo aan gehecht waren geraakt het wel zou halen. Het was goed te zien dat Tommie moeite had met ademhalen en had een fronsend gelaat. Marije vroeg aan de verpleegkundige of niet eerst de melk uit de longen gehaald moest worden voordat hij aan de zuurstof zou gaan. Hier hadden ze helaas niks voor vertelde de verpleegkundige. Dan maar op een andere manier dacht Marije… Marije hield Tommie wat schuin met zijn hoofd omlaag zodat de melk misschien wel uit zijn longen zou kunnen lopen of dat het in ieder geval iets zou helpen. In combinatie met wrijven over de rug kwam er wat melk uit de mond van Tommie en begon Tommie wat te huilen. Dit was echt een hele opluchting! Marije heeft nog een hele tijd bij Tommie gezeten om te kijken of het kindje nog wel bleef ademen en of de kleur en saturatie goed bleven. Dit bleef gelukkig allemaal goed! Hierna besloot de dokter om een neusmaagsonde in te brengen bij het kindje zodat we hem zonder gevaar konden voeden.

Afgelopen week kwam er een verpleegkundige naar Aniek toe. Hij vroeg of wij het leuk zouden vinden om deel te nemen aan een vaccinatieprogramma. De meiden die het vorige half jaar in Gambia zijn geweest waren hier erg enthousiast over en ook ons lijkt het erg bijzonder om mee te maken. Vanuit het ziekenhuis gaan er een aantal verpleegkundigen voor twee weken rondtrekken langs de kleinere dorpjes rondom Bansang. Tijdens deze twee weken worden alle baby’s en kinderen onder de vijf jaar gevaccineerd voor verschillende kinderziekten waaronder tetanus en tuberculose. Ook worden er medicijnen uitgedeeld voor onder andere malaria. Deze vaccinaties en medicijnen worden allemaal gratis gegeven aan de bevolking. Wij hebben besloten om drie dagen mee te gaan met deze groep en beginnen aanstaande woensdag. We vertrekken naar de dorpjes diep in Bansang, waar de bevolking erg arm is. Mensen leven hier in compound. Dit zijn een soort familiehuizen, al moet je je daar niet teveel bij voorstellen. De kamertjes zijn erg klein en er leven heel veel mensen in en op elkaar. De omstandigheden moeten verschrikkelijk zijn hebben wij ons laten vertellen. We zullen het zien… in ieder geval een hele mooie preventieve actie waar wij aan mee kunnen helpen. Dit gaan wij vanaf maandag doen voor ongeveer drie dagen!