Een terugweg om NOOOOIT meer te vergeten

Op zondag hadden wij ons laatste vrije dagje alweer en wilden deze goed besteden op een luxe plek van Serekunda. Wij zochten het beste hotel van Serekunda op en konden hier zwemmen en genieten van het strand. Onze vriend van het hotel had een taxi voor ons geregeld (een betrouwbare). De chauffeur zette ons af bij het hotel en we spraken af dat hij ons om 18:30 uur weer op moest halen. Elke ochtend wordt er in het hotel van 11:00 uur tot 11:30 uur gieren gevoerd. Dit konden wij dan ook zien en er kwamen wel dertig gieren op het eten af. Hierna gingen we lekker aan het zwembad liggen tot een uurtje of 17:30. En toen begon het avontuur…
De taxichauffeur zou ons om 18:30 uur komen ophalen op dezelfde plek als hij ons had afgezet. Tegen de tijd dat wij op de afgesproken plek stonden was het nog maar 18:00 uur en moesten we dus eventjes wachten. Na wel 100 keer aangesproken te zijn geweest, nee te hebben geschud en hebben laten weten dat wij niks willen kopen, geen taxi willen, geen tweede vriendje willen of wat anders begonnen wij ons toch wel zorgen te maken of meneer de taxichauffeur wel zou komen opdagen. Inmiddels was het ook al 18:45 uur geweest en probeerde Marije de man te smsen, maar helaas, geen saldo meer! “Oké, hij zou vast wel komen” zeiden we tegen onszelf. Er kwam een Gambiaanse vent voorbijgelopen met een Nederlands shirt aan. Hij zag dat wij Nederlands waren en was helemaal enthousiast over Nederland (hij was er alleen nog nooit geweest). De vent probeerde Marije te versieren door een ketting bij haar om te doen, maar NATUURLIJK was deze niet gratis. Wij probeerden de vent duidelijk te maken dat wij geen geld bij ons hadden en dit vond hij geen punt. Als we morgen weer kwamen konden we morgen wel betalen. Maar nee, hier trapten wij natuurlijk niet in. Tenslotte wilden wij graag naar ons hotel toe en wisten niet zo goed hoe we dit moesten gaan doen. Wij waren gewaarschuwd door Sankung (onze begeleider) dat je hier in Gambia niet zomaar een taxi moest pakken, omdat ze ons dan veel en veel teveel zouden laten betalen en ze niet te vertrouwen waren. De vent van de ketting stond nog bij ons en had door dat wij ons zorgen maakten of wij wel thuis zouden komen. “I’ll help you!” zei hij. “I like you girls and I like Holland so I will help you”. Vol vertrouwen liepen wij met deze vent mee naar de plaatselijke Bush Bush (boesj boesj). Dit koste maar 8 dalasi per persoon (16 eurocent). Vol vertrouwen stapten wij de Bush Bush in en de vent stapte hier ook bij in… “You can go now, we will be fine” vertelde we hem. Hij keek verbaast op en zei: “But, what do I have now???” Al snel kwamen we er achter dat ook de weg wijzen naar de taxi niet geheel gratis was voor hem! Hierop hebben wij hem nogmaals duidelijk gemaakt dat wij geen geld hadden net zoals dat wij hem dat verteld hadden bij het verkopen van de ketting. De vent keek niet erg vrolijk en stapte de boesj uit. Eindelijk zaten we in een busje op weg naar huis, dachten we… Een van de mensen in de taxi vroeg aan ons naar welk ziekenhuis wij toe moesten. Het Serekunda Hospital, ja oké, maar er zijn er twee! En denk je dat die twee ziekenhuizen andere namen hebben? Nee, er zijn twee Serekunda Hospitals hier. Na dus ongeveer tien meter te hebben gereden schreeuwden wij dat wij er weer uit moesten en sprongen snel uit de bus en bedankten de mensen die er zo alert op waren dat wij in de verkeerde taxi zijn gaan zitten. “Oké, hoe komen we nu thuis?”
Ondertussen werd het donker en hing er onweer in de lucht. Marije raakte al in paniek en Aniek scheet eigenlijk ook al in haar broek maar probeerde zich groot te houden voor Marije. We hielden een taxi aan en vroegen de man of hij wist waar het Serekunda Hospital is. “Yeah ofcourse!” zei hij. We vroegen hem wat hij ervoor wilde hebben en hij vroeg maar 150 dalasi (3 euro). Na nog een keer duidelijk nagevraagd te hebben of hij wist waar het Serekunda Hospital is, stapten we bij hem in. Al snel werd het duidelijk dat de taxichauffeur de verkeerde kant op reed. Na een tijdje begon het ook enorm te regenen en was het buiten al donkerder dan donker. Overal waar je keek liepen zwarte mensen en we hebben nog nooit zoveel auto’s bij elkaar gezien en iedereen stak zomaar over, links van de auto, rechts van de auto, van achteren en van voren. We begonnen er een beetje aan de twijfelen of we vanavond nog wel thuis zouden komen. Marije zag het al helemaal niet meer zitten en Aniek loog dat zij er van verzekerd was dat wij wel thuis zouden komen.
Op gegeven moment klonk er een heeeeeel raar geluid onder de auto. Waarop Aniek aan de man vroeg wat het was. “It is the rain”… Als dat waar was zouden wij onze schoen op eten. Ondertussen begonnen mensen naar ons te seinen en schreeuwde een man op een motor naar ons dat er iets niet goed zat. Toen geloofde toch ook eindelijk de taxichauffeur dat er misschien toch iets mis was. Er bleek een HELE GROTE sherrycan vast te zitten onder de auto. De taxichauffeur moest hiervoor uit de auto en onder de auto kruipen. Dus de chauffeur parkeerde de taxi ergens midden op de weg en kroop onder de auto. Het regende zo ontiegelijk hard dat in de dertig seconden dat hij de sherrycan heeft weggehaald, de chauffeur helemaal doorweekt was. We konden weer verder rijden.
Eenmaal duidelijk te hebben gemaakt dat de chauffeur niet naar het goede ziekenhuis was gereden, reed hij naar het andere Serekunda Hospital toe. Ondertussen was het al 19:30 geweest en waren wij nog steeds niet thuis. Langzamerhand werden de wegen steeds bekender voor ons en werden wij opgelucht dat wij toch nog thuis zouden komen. Eenmaal bij het Hotel moesten wij nog uit de auto, terwijl het abnormaal hard regende, waaide en onweerde. Voor ons leek het meer op een orkaan, zo hard! We betaalden de man, pakten de spullen en sprinten naar de trap toe. Marije droeg de tas (die niet zo heel erg ligt was) en was dus niet de snelste. Aniek hield het al voor gezien en sprintte naar boven toe. Ondertussen is het al 20.30 en typen wij dit verslag met buikpijn van het lachen. Elke dag maken we weer wat nieuws mee en vragen ons af of er ooit een moment komt waarbij we gaan wennen aan deze manier van leven.