Baby's, Baby's en nog eens baby's!

De laatste twee dagen in Serekunda hebben we gewerkt op de Maternity Ward (verloskunde en pre-/postnataal). Hier liggen alle vrouwen die moeten bevallen en net zijn bevallen of een keizersnede hebben gehad. In de andere ruimte worden de bevallingen gedaan. Helaas mochten we niet aan die kant werken. Aan de kant met alle bevallen moeders was het erg rustig. Al die lieve kleine baby’tjes waren natuurlijk wel erg schattig, maar we wilden er toch echt wel eentje uitgepoept zien worden! Daarom besloten wij om naar de andere kant te sneaken en te observeren hoe het er hier aan toe gaat. We kwamen mooi op tijd, want er lag zojuist een vrouw te bevallen. We zouden er voor tekenen om later zoals deze vrouw te bevallen, want binnen mum van tijd werd haar kindje geboren. Helaas ademde het kindje niet en dit duurde wel 10 minuten! We waren er stil van en konden niet wachten om het kindje eindelijk te horen huilen. Het bleek dat de navelstreng vast had gezeten om de nek van de baby en dat het hierdoor zuurstof tekort had gehad. Gelukkig kwam daar eindelijk iets wat op huilen leek, maar we waren er nog niet helemaal gerust op. Het kindje werd in een bedje gelegd en kreeg zuurstof. Ondertussen gingen we verder en bekeken we de afdeling. Het is een ruimte waar 10 bedden staan die er echt niet uitzien. Ze zijn hoog en niet verstelbaar, de moeders moeten er zelf opklimmen. In het bed zit een gat en onder het bed staat een emmer, hierin kan het bloed, vruchtwater en de rest vallen, maar eigenlijk valt alles er naast. De hele dag hoopten we op nog een bevalling, maar die bleef uit. Toen onze dienst er bijna op zat besloten de verpleegkundigen dat het misschien toch beter was om het geboren kindje over te plaatsen naar het grotere en beter ontwikkelde ziekenhuis in Banjul, de hoofdstad van Gambia. In dit ziekenhuis is de neonatologie afdeling erg groot in vergelijking met het Serekunda ziekenhuis. Oké, hadden we dat niet beter al 4 uur eerder kunnen doen? Ondanks dat de dienst er bijna op zat besloten we om mee te gaan met de baby en de moeder in de ambulance naar Banjul. De moeder die nog niet zo heel lang geleden bevallen was mocht zelf naar de ambulance lopen en hierin proberen te klimmen. Aniek zat achterin de ambulance waar ook de moeder en de baby zaten. Het is ongelofelijk, maar de ambulance beschikt niet over zuurstof en dus moest het kindje het proberen vol te houden. We hadden een handmatig pompje bij ons waarmee we probeerden het kindje te voorzien van zuurstof. We betwijfelden of dit ding wel werkte en uiteindelijk ook of de baby nog wel leefde. Terwijl wij daar bijna machteloos zaten zat de moeder van de baby huilend toe te kijken. We waren nog nooit zo bang geweest en de rit kon ons niet snel genoeg gaan. Zo goed als we konden en zoals we geleerd hebben probeerden we het hoofdje van de baby te kantelen en lucht in zijn longen te krijgen. Toen we er eindelijk waren zijn we met de baby naar de afdeling gesprint, nadat we eerst nog wat trappen op moesten… ook de moeder kwam erachteraan gesjokt. We hebben de baby overgedragen aan de verpleegkundigen hier en het laatste wat we zagen is dat hij ademde! Een hele geruststelling dat wij het kindje in ieder geval levend hebben achtergelaten.

De tweede dag verliep anders. We hebben een tijdje meegelopen aan de kant waar we officieel hoorden te werken en hebben hier het een en ander geleerd en gedaan. Toch waren we weer nieuwsgierig naar de andere kant en besloten we om hier weer een kijkje te nemen. De afdeling was zich aan het voorbereiden op een babyboom, want alle 10 bedden waren bezet en de dames stonden op knappen! Ook lag er nog iemand op de grond, want er was geen bed meer voor haar…. logisch toch? Binnen een uur floepten er overal om ons heen baby’s naar buiten en het was erg mooi om te zien! We hebben een lange tijd gestaan bij een jonge moeder van 19 jaar die voor de eerste keer zou gaan bevallen. Ze studeert nog en was gisteren nog gewoon op school. Ze vond het heel fijn dat we zoveel aandacht aan haar besteden. We hebben gewoon een klein beetje met haar gepraat en haar door de pijn heen geholpen, maar aangezien niemand dat hier doet was ze erg blij met ons. De partners van de dames zijn niet aanwezig tijdens de bevalling, want dat kunnen ze natuurlijk niet aan. De vrouw leek bijna te gaan bevallen en had al regelmatig weeën. We vroegen ons af of er niet even iemand moest komen kijken. We riepen een verpleegkundig en die wilde de vrouw een stukje open snijden om de bevalling wat makkelijker te maken. Dit leek ons een goed idee, dus kom maar op. Alleen dacht de verpleegkundige dat het nog wel even kon wachten dus ging ze nog wat ander doen. Uiteindelijk riep Marije; “Ik zie het hoofdje al!” Aniek snel opzoek naar de verpleegkundige en die vroeg vervolgens om een mesje. Ze vertelde aan de moeder dat ze nog maar even moest wachten met persen….. Terwijl Aniek het mesje met al het geweld uit de verpakking probeerde te trekken floepte het kindje er al uit! De moeder had zichzelf al uitgescheurd wat totaal niet nodig was geweest… Maar goed een levend kindje en een trotse moeder. Op de afdeling staat 1 bedje waar de baby’s samen in gelegd worden. Aangezien het spitsuur was kregen we ook beide een baby in de handen gedrukt naast dat er ook al een op de weegschaal lag. Geen probleem daar willen wij wel even op passen hoor. Na de tijd wilden we de baby’tjes eigenlijk liever niet meer teruggeven aan de moeders, maar meenemen in de koffer. De moeders reageerden met; ‘It is OK, I will make a new baby!’. Wanneer je hier achteraf over nadenkt is dat best sneu. De moeders weten allemaal dat we het in Nederland een stuk beter hebben en gunnen hun kinderen natuurlijk gewoon het beste. Ondertussen hebben we dan ook al een stuk of 50 kinderen geadopteerd (haha).

Wat wij echt ongelooflijk vonden om te zien (achja, alles is ongelooflijk hier), was het moment dat een van de gynaecologen uit Cuba naast de bak met pasgeboren baby’s ging roken!!!!!!!!! De rook zou volgens hem wel het raam uitwaaien. Wij zaten aan de andere kant van de ruimte en wij roken daar zelfs nog de rook van zijn sigaret! Dit is toch echt het toppunt van een arts?!

Helaas zien we ook de andere kant van het verhaal. Zo gebeuren er ook minder leuke dingen op deze afdeling. We zagen dat een jonge vrouw op een bed lag om te gaan bevallen, maar ze had het erg moeilijk en zag er verdrietig uit. We hebben met haar gepraat en kwamen erachter dat zij zou gaan bevallen van een levenloos kindje van 20 weken oud. Ze vertelde dat ze nog geen kinderen heeft en dat dit al de tweede keer was dat dit haar overkwam. Ook het zwanger worden ging niet gemakkelijk. We hebben een tijdje met haar gesproken en geprobeerd ons in te leven in haar situatie. Ze was ongelofelijk blij met onze steun, want voor de rest laat iedereen haar daar maar liggen… Ze heeft wel 100 keer ‘thankyou, thankyou, thankyou’ gezegd. We vertelden haar dat we zeker wisten dat god haar snel een kindje zou geven. Hier haalde ze echt veel voldoening uit en dit doet ons goed. Het helpen van mensen is iets wat je als verpleegkundige lief hebt, het maakt ons dan ook gelukkig als we wat voor de mensen kunnen betekenen. Onze laatste stagedag in Serekunda hebben wij mogen vieren met een pakketje vanuit Nederland. De ouders en het zusje van Marije hebben een pakketje opgestuurd naar Gambia wat na zes weken eindelijk bij het postkantoor van Serekunda was aangekomen. Het uitpakken was verglijkbaar met een 10 jarig kind dat cadeautjes uitpakt op haar verjaardag. En wat zat er in? NUTELLA EN PEPERNOTENNNNNNN! Ooooooooh, CUP A SOUP en KAUWGOM!!! Bedankt, bedankt, bedankt, wij komen hier zeker niet meer tekort de komende weken (gaan we heel zuinig mee doen).

Ondertussen zijn we alweer drie keer uit geweest in Gambia met onze Gambiaanse vrienden. Dit was heel erg leuk! We hebben veel clubs gezien en de dagen erna waren af en toe wat zwaar. Uitbrakken deden we vaak dan ook op het strand. Wij geloven dat er geen betere antikater methode is!