Om over naar huis te schrijven...

Niet, niet, niet om over naar huis te schrijven! Dit vonden wij eigenlijk wel een goede titel voor onze eerste indrukken samengevat. Onze eerste paar uurtjes bestonden dan ook vooral uit ongeloof en shock. Inmiddels zitten we nu naast elkaar op bed dit tweede reisverhaal te typen, dus hebben dit allemaal goed kunnen verwerken (waarbij Marije al met hoofdpijn is wakker geworden, teveel indrukken!). Er is echt al zoveel op ons afgekomen dat het tijd wordt om weer iets te schrijven.
We waren gebleven bij de vlucht vanaf Marokko naar Gambia. We dachten dat dit een rechtstreekse vlucht was, maar het vliegtuig heeft ook nog een technische stop gemaakt in Guinnea- Bissau. Dit is een klein landje in de buurt van Gambia. Echt precies kunnen we het jullie niet vertellen, want we hebben geen internet! In Guinnea- Bissau zijn we een half uurtje gestopt, hier stapten een aantal mensen uit en weer in het vliegtuig. Daarna konden we weer doorvliegen naar Gambia. De laatste uurtjes van onze vlucht waren ZWAAR. We waren ondertussen al bijna 24 uur wakker en konden niet slapen in het vliegtuig, want echt bijna iedere Gambiaan die in het vliegtuig zat had minsten 3 kinderen bij zich. Het was ongeveer vergelijkbaar met een babyboom, maar dan in een vliegtuig… Tijdens het vliegen hebben we daarom een klaag uurtje ingelast en voelden we ons al steeds meer opvallen tussen al die donkere mensen in kleurrijke gewaden en bijzondere hoofdversieringen. Eenmaal aangekomen komt het besef toch steeds meer dat we echt héél ver van huis af zijn en dat wij hier niet maar een weekje op vakantie zijn. Totaal andere wereld! Toen wij het vliegtuig uitstapte plakten we vrijwel meteen van de warmte. De luchtvochtigheid is erg goed voelbaar (bij deze klagen wij nooit meer over de drukkende luchtvochtigheid in Nederland…). Er stond bij binnenkomst van het vliegveld een poortje wat iets weg had van de Nederlandse douane van het jaar nul. Wij moesten een formulier invullen met onze naam en paspoort nummer en wat we hier wel niet kwamen doen. Nadat we dit ingevuld hadden mochten we doorlopen en kregen onze eerste stempel in het paspoort! Toen kwamen we er direct achter wat corruptie in Gambia betekend. Onze koffers werden gescand en van ons allebei kreeg een van de twee koffers een grote S met krijt erop getekend. Dit betekende dat wij onze koffers moesten laten controleren. Dit ging echter wel even wat anders dan hoe dat bij ons in Nederland zou gaan. Alleen de koffer van Aniek werd meegenomen en ze mocht kiezen, €20 betalen, of de koffer openmaken voor inspectie. Aangezien wij niks te verbergen hebben, kozen we voor het laatste. De koffer werd geopend en van alles werd eruit gehaald. Ziekenhuishandschoenen??? Vroeg de man, heb je daar een vergunning voor? Maar natuurlijk hadden wij dat niet, aangezien het in Nederland doodnormaal is als je een pak handschoenen meeneemt als verpleegkundige. Ook had hij werkelijk geen idee wat een stethoscoop was. Dit vond hij dan ook wel een opvallend verdacht voorwerp. De man nam uitgebreid te tijd om alles open te trekken en te bekijken. Ondertussen was er al een Gambiaan naar Marije gestapt met; Helloooow, how are you? Your first time here? You Married? Hier gaf Marije natuurlijk uit fatsoen gewoon antwoord op en de Gambiaan was ongeveer op slag verliefd (logisch, rijke Europeanen willen hem vast wel mee terug nemen naar Nederland). Marije gaf aan bij de man dat zij en haar vriendin Aniek niet begrepen waarom de koffer zo werd doorzocht. Wij kwamen hier echter voor werk en waren verpleegkundigen in het ziekenhuis van Serekunda. Toen viel voor hem het kwartje en liep naar zijn collega toe. It’s enough it’s enough zei die tegen zijn collega. De koffer hoefde niet meer doorgezocht te worden. Gelukkig maar, want ondertussen brak Aniek al en wilde zo snel mogelijk weg daar. Gelukkig stond onze chauffeur Yankuba al op ons te wachten. Don’t cry! Welcome to the Gambia! Toen wij naar zijn busje liepen werden onze koffers al voor ons gedragen (niet dat wij hier om hebben gevraagd) en bovenop het busje van Yankuba gezet. Gelukkig werden deze vastgemaakt met iets wat op een touw leek (leek echter meer op een flosdraadje).
Na een stukje rijden arriveerden wij bij ons hostel. Hier liggen wij gezamenlijk op onze kamer wat samenvattend onze titel is geworden… niet om over naar huis te schrijven. De bedden hebben een lattenbodem wat lijkt op hoe wij vroeger onze boomhutten bouwden. Het toilet beschikt over een halve wc-bril die prima nog een ronde mee kan, als je geen erge verwondingen op wilde lopen kon je hier beter niet op gaan zitten. De koelkast konden wij niet aanzetten aangezien het stopcontact uit de muur kwam vallen en het eerst volgende stopcontact zat op drie meter hoog in de muur. Verder kwam de deur van de kledingkast uit zijn scharnieren vallen. Voor de rest zijn lekkagevlekken, afgebladerde verf en dode muggen op de muur helemaal niet opvallend meer hier. Het water is koud en voor een aantal uur per dag hebben wij geen stroom. Toen begon de ellende (Ja het werd steeds erger), het was ondertussen al zes uur in de ochtend, waren ongelooflijk moe en bezweet en moesten eigenlijk alles even verwerken. Het bed werd opgemaakt en de klamboes werden in elkaar gezet die ergens opgehangen moesten worden. Maaar waaaaaaaaaaar? Aangezien het plafond drie meter hoog is en Aniek 1,50 meter hebben wij onze creativiteit er al op los moeten laten. Op elkaars nek? Nee, niet verstandig. Op de tafel gaan staan? Nee die wiebelt. Marije ging dus maar op het bed staan en maakte kennis met de lattenbodem. Niet om over naar huis te schrijven. Oké denk denk denk! Ja! Zei Aniek, jij had toch een selfiestick bij je? En warempel kwam de selfiestick tot aan het plafond. Hierbij was Aniek even vergeten dat de enige luxe die wij hadden gekregen een ventilator was die aan het plafond hing. Met het geluid van een oerknal kwam de selfiestick hierin terecht en vloog in twee stukken door de kamer. Na bijna in de broek te hebben geplast van het lachen hebben wij de onderdelen weer bij elkaar gezocht en de selfiestick weer laten herboren. Uiteindelijk hingen de klamboes! Het was ondertussen al half acht….
We hebben geslapen tot half elf en hebben de koffers uitgepakt waarbij we veel improvisatie nodig hadden in dit kleine hok wat wij wel een beetje op een gevangenis vinden lijken. Yankuba en Sangkung (die we ondertussen ook al hadden ontmoet) stonden om twaalf uur op ons te wachten om naar een supermarkt te gaan voor water en om naar de Samsung winkel te gaan om een simkaart te kopen. In de Samsung winkel maakten we meteen kennis met de Afrikaanse mentaliteit. Alles gaat hier 10x zo langzaam als in Nederland en ons geduld werd aardig op de proef gesteld. Inmiddels hadden we al vanaf de maaltijd in het vliegtuig niet meer gegeten en gedronken dus werd het ook tijd voor een broodje. De twee mannen namen ons mee naar een soort restaurantje waar we een broodje aten. Deze was echt heel erg lekker! Hierna nam Sangkung ons mee naar het strand. Dit was echt prachtig. Er hing een windje en we konden afkoelen in de zee. Het zeewater was echter bijna warm, maar zorgde wel voor afkoeling. Overal lopen kleine donkere kindjes rond die zonder ouders aan het zwemmen zijn. Ook spelen jongeren voetbal en volleybal. Verder proberen veel mensen je iets te verkopen of vragen om geld. Zelfs als je een foto maakt van een paard of Afrikaanse vrouw moet je betalen. Het strand heeft ons goed gedaan en we hebben hier echt van genoten.
Eenmaal terug op de kamer hebben we even geklaagd over alles wat kapot was. In de loop van de dag werd hier meteen aan gewerkt en is werkelijk alles gemaakt. Uiteindelijk stonden er 3 negers en een ladder in onze kamer om een lamp te vervangen. De mensen zijn heel behulpzaam, ontzettend lief en ze proberen echt hun best voor ons te doen. Ons hostel wordt 24 uur per dag bewaakt door beveiliging dus echt bang voor het verlies van onze spullen zijn wij niet. We realiseren dat dit misschien wel het belangrijks is en dat de rest wel zal wennen. Het klinkt raar, maar het lijkt alsof we al een beetje gewend raken. Savonds zijn we samen met Sangkung en Yankuba uiteten geweest omdat we nog geen gaspitje en pannen hadden om zelf te koken. We aten pizza’s en pasta’s alsof we in Spanje waren en het was heerlijk. De tweede nacht hebben we langer en beter geslapen. Smorgens wordt je wel op tijd wakker omdat het te warm wordt.
Zo meteen gaan we samen met Sankung naar de grote markt in Serekunda. Dit moet echt een bezienswaardigheid zijn, zoek maar eens op via google!

In het volgende reisverslag laten we jullie weten hoe dit was!