Handjes schudden met de president

Aankomende december zullen er verkiezingen zijn voor de nieuwe president van Gambia. Hier doen maar liefst drie kandidaten aan mee, waarvan één de huidige president is. De huidige president is maar liefst al 22 jaar de president van Gambia en veel mensen vinden hem zacht gezegd eigenlijk maar niets. Dit durft alleen niemand, maar dan ook niemand toe te geven! Hier kun in je Gambia erg veel problemen mee krijgen, omdat je dan wordt opgepakt en een aantal jaartjes mag doorbrengen in de gevangenis. Om deze reden geef je natuurlijk liever niet toe wat je werkelijk denkt van de president. Hoezo corrupt? Ook heeft de president zich uitgeroepen tot dokter en zegt dat hij AIDS kan genezen. Mensen die ongeschoold zijn (20 procent heeft maar scholing gehad of gaat maar naar school) geloven hem op zijn woord en weten niet beter. Op deze manier wint hij dus vaak de verkiezingen. Ook is de huidige president de enige van de drie kandidaten die campagnes kan opvoeren, de andere twee kandidaten hebben hier geen geld voor.

Afgelopen donderdag gaf de president een toespraak in de buurt van Bansang, het dorp waar wij op het moment stagelopen. Na deze toespraak zou de president ook in de buurt van het ziekenhuis komen! De studenten vroegen of wij met ze mee wilden gaan kijken naar de president en dit wilden wij wel. Wij moesten allemaal een shirt aan doen van de SEN school, de school van de campus waar wij verblijven. Met allemaal dezelfde shirts aan vormden we een grote groep aan de kant van de straat. De president zou namelijk eerst voorbij rijden en daarna zouden we achter hem aan gaan naar het veld waar hij zijn toespraak zou doen. Om 18.00 uur stonden wij al aan de kant van de weg te wachten met takken met bladeren om mee te zwaaien als de grote man voorbij zou rijden. We merkten dat het een hele happening is dat de president zou komen. Hij is voor het laatst vijf jaar geleden in Bansang geweest. Er stonden een heleboel mensen aan de kant van de weg en er was ook een ‘special harde kern’ groep. Zij volgen de president OVERAL! Ze stonden te klappen, dansen en zingen aan de kant van de weg. De mensen van de groep hadden allemaal een groen shirt aan met het hoofd van de president erop en met een tekst over dat zijn grootheid ongeveer vergelijkbaar is met God. Een uur later was hij nog niet voorbij gereden… twee uur later was hij nog steeds niet voorbij gereden… en twee en een half uur later kregen wij dan eindelijk een telefoontje dat de grote man eindelijk in aantocht was! Het duurde niet lang voor we in de verte een dikke legerwagen aan zagen komen gevolgd door een hummer limousine. Met alle spotlights op de president gericht die uit het dakraam stond met zijn armen breed alsof hij God is. Iedereen die aan het kijken was begon te springen, schreeuwen, zwaaien, zingen en juichen. Iedereen wat enthousiast. Ook de mensen waarvan wij daarvoor nog hoorden dat zij het niet zo met de president hebben. Zij moeten vrolijk meedoen, omdat ze anders opvallen en in de problemen raken. We volgende de president naar het veld waar hij zijn toespraak zou gaan doen. Met ongeveer het aantal mensen van wat in een voetbalstadion past nam de drukte steeds meer toe. We liepen de muziek en het licht tegemoet en we wisten even niet meer wat we zagen en meemaakten. Bang om elkaar kwijt te raken hield iedereen elkaars hand stevig vast. Alle mensen stonden in een grote kring om de plek waar de president zou gaan zitten. Deze kring was echt enorm! Wij waren erg blij dat wij de shirts van de school aan hadden getrokken, want dit gaf ons toegang om de kring binnen te lopen. Alle studenten van Bansang mochten dit. Alle andere inwoners moesten van een afstand staan toe te kijken. De president maakte eerste een rondje langs de mensen om ze te groeten en een foto te maken. Na heel wat gedoe en getrek hebben wij ook nog een hand kunnen geven aan meneer de president! Ook zijn we nog even met hem op de foto geweest en hebben een klein praatje gemaakt van ongeveer 5 seconden. Zelf mochten we absoluut geen foto’s maken, wat erg jammer was, omdat wat we zagen echt ongelooflijk was en indrukwekkend. De president werd continue beveiligd door militairen en politie en hij werd gevolgd door een cameraploeg. Toen hij zijn rondje had gemaakt, nam hij plaats op zijn troon en hier kwam hij ook niet meer van af.

Het volkslied werd als eerst voor hem gezongen. Hier was hij echt niet tevreden mee, dit hebben we dan ook nog zo’n zes keer opnieuw moeten doen. Hij vertelde dat als we niet beter zouden zingen, we de feestjes en andere leuke dingen wel konden vergeten. Een voor een kwamen de ministers van het land aan het woord. Onder andere de minister van volksgezondheid. Een van de studenten van de SEN school riep de minister bij hem en vroeg of hij wat wilde doorgeven aan de president. De student en vele andere studenten gaan namelijk op kosten van de overheid naar de SEN school, de school voor verpleegkundigen. Hij wilde de president hier graag voor bedanken. Nadat de minister dit aan de president doorgegeven had, mochten wij allemaal meekomen naar achteren. Hier moesten wij eventjes wachten tot dat de minister van volksgezondheid bij ons kwam. Namens de president overhandigde hij 100.000 Dalasi (2.000 euro) die de studenten voor de school en een leuk feestje mochten gaan besteden. De studenten gilden van blijdschap en sommigen ging er zelfs even bij liggen van de schrik. Hierna mochten we weer terug naar de plek, maar moesten we eerst een groot rondje over het plein maken. Hierbij hoopten wij (Aniek, Naomi, Hannalie en Marije) eigenlijk dat het voorbij was aangezien het al 22.30 uur was en wij nog steeds niet hadden gegeten. Daarbij waren wij natuurlijk ook al vanaf 18.00 uur aan het wachten op de president, dus waren we ook wel een beetje gaar. Helaas bleek het nog helemaal niet eens echt te zijn begonnen, want de president zelf had ook nog een woordje te zeggen. Toen wij terug waren op onze plek kwamen er nog steeds één voor één een aantal ministers aan het woord. Toen dat eindelijk voorbij was werd de microfoon opgepakt en voor de president geplaatst. De president kwam namelijk niet van zijn plek af. De president begon met speechen en iedere paar woorden of zin die hij vertelde werd vertaald in nog twee andere streektalen dan de streektaal waarin hij zelf al sprak. Er werd geen Engels gesproken, dus verstonden wij er echt geen biet van. Het speechen duurde nog tot 12.00 uur!!! Hij sloot af met echt de klapper van de avond. Er viel 10.000 Dalasi (200 euro) te verdienen met een soort van prijsvraag. Wie het antwoord wist op de vraag wat voor vlees de president niet lust, zou deze 10.000 Dalasi mogen ontvangen. Dit vonden wij echt heel, maar dan ook heel erg. Het gemiddelde inkomen van de mensen hier in Bansang is echt enorm laag. Voor een groot aantal mensen is 10.000 Dalasi gewoon een jaarinkomen. Er heerst veel ondervoeding en veel mensen kunnen niet naar school, omdat het te duur is. Van 10.000 Dalasi valt er heel wat eten te halen en zou er iemand naar school kunnen. Dit verlootte hij dus eventjes met een spelletje over welk vlees meneer niet lustte. Uiteindelijk had helaas niemand het antwoord goed en werd het geld gewoon in de zak van de president gehouden. Daarna kwam de minister van volksgezondheid met een groot pakket met stoffen voor kleding die hij uitdeelde aan de studenten van de SEN school. Ook wij mochten een stuk stof, van zes meter, in ontvangst nemen. Op deze stof staan foto’s van de president. Het is dus eigenlijk de bedoeling dat wij hier jurken of andere kledingstukken van gaan maken. Aniek had wel het goede idee om dit in stukjes te knippen en te gebruiken als toiletpapier, aangezien wij hier leven in het kader van bezuinigingen. Afgelopen nacht is Aniek hier alleen alweer op terug gekomen, en heeft ze op de beste man geslapen. Haar hoeslaken hing namelijk nog aan de waslijn en ach… zo komt die man toch ook nog even van pas. Bedankt meneer de president! Wij zullen nadenken om op u te stemmen. Om 00.30 liepen we eindelijk terug naar de campus en gelukkig stond hier nog wat eten op ons te wachten. Brood met bruine bonen, hmmm… lekker… verassend en divers. Dit krijgen we namelijk vijf dagen in de week als avondeten.