Alweer op de helft van Bansang!

Ondertussen zijn we al weer aan de vierde week begonnen in Bansang. Wat vliegt die tijd!! We hebben het erg naar onze zin en zijn aan het genieten. Op de campus is het erg gezellig en we hebben goed contact met de studenten, we hebben heel veel plezier samen. ‘s Avonds zitten we bij elkaar te kletsen of spelen we een potje kaarten. Erg lastig om dit van de mannelijke studenten te winnen aangezien ze allemaal zoooooo gemeen spelen. Er wordt continu achter je kaarten gekeken… Iemand legt onopvallend 2 kaarten op in plaats van één en zodra we klaar zijn en iedereen staat op vindt je bij iedereen onder kont nog een stuk of 5 kaarten…. Er lastig winnen dus voor de toebabs, maar we lachen wat af met elkaar!

We hebben ondertussen al drie weken stage gelopen op de kinderafdeling en onze tijd daar zit er al weer op. De collega’s waren stuk voor stuk super lief voor ons en we voelen ons er thuis! We hebben heel veel geleerd en voelden ons echt nuttig. Wat minder leuk is, is dat onze lieve kleine Tommie het helaas niet gehaald heeft…. Terwijl wij niet aan het werk waren is hij overleden. Aangezien mensen hier dezelfde dag nog begraven worden hebben wij hem en zijn familie dan ook niet meer gezien…. De verpleegkundigen vertelden ons dat zijn conditie hard achteruit ging en dat het voor hem steeds moeilijker werd om te ademen. Vooral zijn familie zorgde niet goed voor hem. En daarbij heeft de familie ook meerdere malen gezegd dat ze het kindje liever niet willen. Als de baby vies was werd hij niet verschoon en zodra hij het koud had wilde de oma hem niet warm maken… We hebben het er moeilijk mee gehad, maar hopen dat hij nu weer bij zijn moeder in de hemel is!

Het tweede weekend hier zijn we samen met Baboucar en Ousman, twee studenten van de campus, naar Bassé gereden. Met zijn zessen in een klein autootje voor een uur lang met 40 graden, heeeeerlijk! Onderweg moesten we nog een keer van de weg af, omdat meneer de president weer in aantocht was en langs zou komen. Het is verplicht om dan je auto aan de kant van de weg te zetten en te gaan zwaaien, nou vooruit nog één keertje dan… Bassé is een plek nog verder in Gambia en dus ook nog warmer! Er is hier een hele grote markt en het ligt aan de Gambiaanse rivier. We hebben besloten om een stukje te gaan varen met een bootje. In deze rivier zitten krokodillen, nijlpaarden en slangen, maar die hebben we helaas niet gezien. Hiervoor moet je vroeger in ochtend komen werd ons verteld. Wel zagen we een heleboel bijzondere vogels. Ook de manier waarop we vaarden was al weer een belevenis. Het bootje werd namelijk handmatig voortgedreven door een Gambiaan met een stok, in de brandende zon. Ondertussen zijn we ergens weer aan land gegaan en liepen we naar een dorpje om echt de locals te zien. We kwamen aan bij kleine rondje huisjes met rieten daken. Het zag eruit alsof het huisje met klei gemaakt was. We mochten even binnen kijken, maar hier was niet meer te zien dan twee matrassen… Na het varen hebben we nog even over de markt gelopen met een heel boodschappenlijstje aan voedsel wat we allemaal wilden kopen. Maar helaas zaten er al best veel winkeltjes dicht en waren natuurlijk al onze wensen niet te koop hier... Toen we weer in de auto wilden stappen bleek dit niet mogelijk te zijn, want meneer de president zou weer langskomen…. Nog maar een keer vrolijk meejuichen, zwaaien, dansen en springen dan maar.

Aanstaande donderdag 1 december zijn de verkiezingen in Gambia. Alle studenten zijn daarom voor twee weken vrij om naar hun eigen woonplaats te gaan, omdat iedereen moet stemmen in de plaats waar je je stemkaart verkregen hebt. Vaak zijn dit hun eigen woonplaatsen. Twee weken is wel heel erg lang, maar aangezien de voedselvoorraad hier aan het opraken is was er geen andere keuze. Voor ons erg jammer aangezien we net zo’n goede band aan het opbouwen waren met de meeste studenten hier. Maar goed des temeer tijd om aan onze verslagen te werken… dachten we! Helaas zitten we hier al bijna een week zonder wifi. De president heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat het netwerk het niet doet. Hij wil niet dat mensen contact hebben met elkaar rondom het stemmen. De beste president is namelijk bang dat dit het stemmen kan beïnvloeden. Bedankt!
Afgelopen week zijn we door Sulayman, een net afgestudeerde verpleegkundige, uitgenodigd om mee te gaan met een vaccinatieprogramma zoals we in een van de voorgaande verslagen vertelden. Op woensdag gingen we naar Santanto. Dit is een plekje in de buurt Bansang waar wij verblijven, maar je merkt goed dat je veel dieper de dorpjes in gaat. We zijn met de ambulance en een hele boel spullen die kant op gereden. De woonomstandigheden in Santanto zijn echt heel armoedig, waarvan ook nog eens geen mens Engels sprak. Er kwamen ontzettend veel moeders met jonge baby’s en kinderen. Wij hebben samen met zijn tweeën alle kinderen gewogen. Er hing een weegschaal aan het plafond en hieraan hing een broekje waar het kindje in moest. Nadat we een kindje gewogen hadden kregen we zijn of haar folder. Hierop moesten we het gewicht invullen en daardoor konden we zien of ze op, boven of onder de groeilijn zitten. Ook moesten we in de tabel controleren welke vaccinaties ze al hadden gehad en welke ze vandaag nog moesten krijgen. Naomi en Hannalie gaven vervolgens de vaccinaties. Een aantal vaccinaties die gegeven werden zijn; Polio, tetanus, hepatitus, mazelen, tuberculose, pneunomie, rotavirus, yellow fever, Vitamine A en Difterie. Een hele drukke, maar leerzame dag. Toen we klaar waren gingen we onze appels eten. Toen deze voor ons gevoel volledig opgegeten waren gooiden we het klokhuis weg in het zand. Nog voordat we ons kon omdraaien vlogen er meteen drie kinderen bovenop. Ze begonnen met elkaar te vechten om de ‘appel’ en aten het vervolgens op tot er echt niets meer van over was…. Okee hier schrokken we wel van. Vervolgens hebben we onze lunch aan alle kinderen gegeven die we nog om ons heen zagen.

Op donderdag gingen we weer mee en we vertrokken naar Sokuta. De reis duurde meer dan een uur, waarvan we ongeveer 10 minuten op een verharde weg gereden hebben. De andere wegen worden hier in Gambia ‘Free massage’ wegen genoemd. In Santanto troffen we in een soort stenen hutje aan waar een heleboel moeders met jonge kindjes al stonden te wachten. De ochtend begon met een voorlichting over gezonde voeding voor jonge kinderen en zwangere vrouwen. Deze voorlichting werd gehouden in twee streektalen waar we helaas niets van begrepen. Wel weten we hoe belangrijk zulke voorlichten zijn, want moeders hier hebben echt geen idee van wat ze aan hun kinderen geven. Allereerst omdat ze vaak geen educatie hebben gehad, daarnaast omdat gevarieerd eten te duur is en eigenlijk niet verkrijgbaar in het binnenland, maar ook omdat sommige moeders hier voor ons gevoel zelf nog kind zijn en soms nog maar 16 jaar. In Sokuta hebben we de rollen omgedraaid en hebben Hannalie en Naomi de kindjes gewogen en uitgezocht welke vaccinaties zij nodig hadden vandaag. Wij hebben gevaccineerd. Zo hier en daar werden er door ons wat intramusculaire en subcutane en intracutane vaccinaties in gejatst alsof het niets was! Helaas waren er niet zoveel kinderen die gevaccineerd moesten worden wat wel een beetje een tegenvaller was. Maar toch een erg leuke en weer leerzame dag!

Afgelopen weekend zijn we weer gaan ‘zwemmen’ bij ons vaste adres samen met Sulayman en een medestudent Modou. Het is hier erg gezellig en kunnen in de zon liggen zonder dat we lastig gevallen worden. We hebben hier nog nooit durven zwemmen, omdat het helaas geen zwembad is maar gewoon de Gambia rivier. Ja dezelfde als die met krokodillen, nijlpaarden en slangen. Afgelopen weekend was het zo ontzettend warm dat we het er toch maar gewoon op gewaagd hebben. Zelfs Marije waagde de sprong in het diepe en dat is heel wat aangezien er zodra je één voet in het water plaatst meteen 100 visjes aan je tenen gaan zuigen, zoals je dat misschien kent van een SPA. We hebben erg gelachen en gegild zodra we weer iets voelden aan onze benen. Toen er op een gegeven moment een dode vis langs kwam drijven hielden we het voorgezien.

Ook heeft Sulayman ons dit weekend uitgenodigd in zijn ouderlijk huis. Hij woont net zoals eigenlijk iedereen in een compound. Een compound is een stuk grond met een aantal huisjes bij elkaar. Hier is ooit zijn familie begonnen en zij hebben het opgebouwd tot wat het nu is. Voor de mannen is het de bedoeling dat als zij trouwen ze in het compound blijven en dat de vrouw hierbij intrekt. De vrouwelijke familieleden verlaten het compound zodra ze getrouwd zijn om bij hun echtgenoot in te trekken. We konden zien dat hij het niet heel breed had, maar alles zag er prima uit en ook super gezellig om samen te wonen met je hele familie! Zijn vader heeft vier vrouwen dat is het maximum aantal dat je mag hebben. Hij heeft ons uitgelegd dat het heel normaal is hier en met een beetje lef vroegen we dan ook waar zijn vader eigenlijk slaapt? Lachend vertelde hij dat zijn vader maandag bij vrouw 1 slaapt, dinsdag bij vrouw 2 en ga zo maar door…. De vrouwen wonen naast elkaar en werken samen op het veld. Er worden pinda’s verbouwd die uit de grond worden gehaald en vervolgens allemaal worden gedopt. Vervolgens worden ze op de markt verkocht. De familie van Sulayman had beloofd om een lunch voor ons klaar te maken. Een paar dagen vooraf had hij aan ons gevraagd wat we graag wilden eten. Vol enthousiasme zei Naomi CHICKEN!!! We stonden wel even op te kijken toen Sulayman vervolgens met een levende kip de kamer in kwam. We hebben hem ome Henk genoemd en hij heeft hem vervolgens voor onze ogen geslacht. Een beetje zielig, maar hij smaakte erg goed! De familie van Sulayman is erg groot aangezien je kunt nagaan dat alle vrouwen weet ik veel hoeveel kinderen hebben en die kinderen alweer weet ik veel hoeveel vrouwen en kinderen. We hadden dan ook genoeg vermaak terwijl we daar waren. Na de lunch heeft Sulayman ons meegenomen naar GeorgeTown een grote bezienswaardigheid in Gambia. In Georgetown werd vroeger gehandeld in slaven. Er waren dan ook nog een aantal gebouwen te zien waar de slaven verbleven. Er was een man die heel wat wist over de geschiedenis en begon ons te vertellen over de historie die wij om ons heen zagen. Helaas vond hij het nodig om zijn trommel te gebruiken ondertussen dat hij aan het vertellen was. Het enige wat wij van het verhaal gehoord hebben was; ‘Hello, welcome to Gambia’ en ‘This was my story about slavery’. Dit waren de enige twee zinnen waarbij hij zijn trommel namelijk niet gebruikte. Achteraf vroegen wij dan ook aan elkaar of iemand iets begrepen had van wat de beste man ons verteld had. En nee, niemand! Gelukkig kwam er na deze man een andere man die ons wat van de gebouwen liet zien en zijn wij ook een slavenkelder in geweest. Marije was te lang voor deze kelder, waardoor zij eigenlijk de hele tijd moest bukken. Wanneer je als slaaf net zo lang was als Marije, kreeg je dus spontaan een hernia. In de kelder verbleven soms wel 50 slaven. Er was een speciaal hoekje gemaakt voor de slaven die gestraft moesten worden. Hier werden de slaven vastgemaakt aan een ketting en moesten hier een week staan zonder eten en drinken. Ook stonden ze dan voor een week lang in hun eigen urine en uitwerpselen. Wij vonden dit natuurlijk weer erg naar om te zien en toen de man vroeg of wij de tour leuk vonden vertelden wij dat wij dit niet echt ‘leuk’ konden noemen. Wij schamen ons enorm voor datgene wat ons eigen volk vroeger gedaan heeft. De man vond dit vervelend om te horen en vertelde vol overtuiging dat wij dit niet waren, maar onze voorouders en dat wij dit NOOOOIT zouden doen! Gelukkig maar. Het aanstaande weekend willen wij vroeg in de ochtend weer een keer terug naar Georgetown om nijlpaarden, krokodillen en ander wild gedierte te spotten.

Afgelopen weekend was er een dansfestival in Bansang. Dit werd gehouden op een terrein waar normaal basketbal of volleybal wordt gespeeld. Hier was maar liefst 1 lamp te vinden en een podium met een dj. Het festival was een soort voorproefje van de danscompetitie die binnenkort zal plaatsvinden. Er kwamen dan ook allemaal dansers naar dit festival toe. Deze dansers kwamen vaak in groepen. De groepen zullen tegen elkaar dansen tijdens de competitie. Toen de muziek aan ging werd er echt geweldig gedanst! Je amuseerde je alleen al door naar het dansen te kijken. Wij durfden zelf eigenlijk niet zo goed te dansen omdat wij ons stijve planken voelen tussen al die dikke Afrikaanse billen en soepele heupen. We hopen dat we de danscompetitie nog te zien krijgen, maar de kandidaten wisten helaas zelf nog niet eens te vertellen wanneer deze plaats zal vinden…

Afgelopen maandag zijn we begonnen op de Female ward. Dit is een afdeling met alleen maar vrouwelijke patiënten, met allerlei verschillende diagnoses. Wel is de afdeling onderverdeeld. Een deel is de medical side, hier liggen patiënten met hartproblemen, longproblemen, anemie, hypertensie, astma, tuberculose en eigenlijk nog veel meer. Een ander deel is de surgical side. Hier liggen patiënten die een operatie nodig hebben of patiënten met wonden die verzorgd moet worden. Ook is er een gedeelte voor de gynaecologische patiënten. Hier liggen vrouwen die zwanger zijn, maar daarbij iets hebben, zoals bijvoorbeeld malaria. Maar ook liggen er vrouwen met buitenbaarmoederlijke zwangerschappen of ovaria cystes. En verder zou je het bijna vergeten, maar in de hoek van de afdeling, achter een muurtje liggen patiënten die geïnfecteerd zijn met HIV/AIDS. Er wordt verteld dat dit gedaan wordt vanwege privacy en omdat verpleegkundigen niet willen dat deze mensen gediscrimineerd worden, maar eigenlijk vinden wij dit nog erger dan dat deze mensen gewoon tussen de andere patiënten liggen. De afdeling is dus erg veelzijdig, maar helaas valt er niet zoveel te doen. Af en toe wordt er bloed afgenomen, een canule gezet of katheter geplaatst. Hier zijn we dan ook meteen bij omdat we iets willen doen!!

Ondertussen zijn we zelf al meer gewend aan de armoedige omstandigheden waarin we zelf moeten leven in Bansang. Het had even tijd nodig net zoals in Serekunda. Zo zitten we nu samen om bed om dit verhaal te typen, nadat we ons zelf zonet gewassen hebben met water dat zo bruin is als een pepernoot, waar we erg veel zin aan hebben, maar het maakt ons niks meer uit. Dit douchen komt daarbij dan ook niet uit een kraan uit het plafond. Nee dit water haal je eerst van de tap en dan gooi je de emmer met water over je heen. Nu de studenten en leraren weg zijn kunnen we ook eindelijk weer wat aan ons kleurtje doen die ondertussen al weer ver te zoeken is en daarom liggen we nu soms stiekem in bikini en lopen we in korte broekjes. Erg illegaal!! Ook kijken we er niet meer vanop als de stroom weer voor de zoveelste keer uitvalt of als de lunch weer niet te pruimen is of als er weer een kakerlak in ons bed zit. We kijken elkaar aan en moeten er gewoon hard om lachen, kan het NOG erger zeggen we dan?!