Leven in de Gambiaanse cultuur

Zoals beloofd zouden we in ons derde reisverslag verder vertellen over de vismarkt in Serekunda. Ook dit was een hele beleving voor ons. Onderweg merkten we al snel dat het een drukke bezigheid was. Ook kwam er een geur op ons af waar we even een paar keer bij moesten nadenken wat die geur nou precies was. Hier kwamen wij snel genoeg achter toen er een aantal vissen in de zon lagen met wel honderden vliegen erop. Hierbij vroegen wij dan ook aan Sangkung of hij wel eens vis kocht op de markt. Yeah ofcourse! Reageerde hij met een grote glimlach. We kochten de potjes en pannetjes die we dachten nodig te hebben voor de komende maanden en Sangkung ging druk in de weer om de gevraagde prijs een heel stuk af te dingen. Op deze momenten zijn we echt ontzettend blij dat hij bij ons is, anders zouden we echt veel en veel te veel betalen. Na alle spulletjes bij elkaar te hebben gepakt gingen we door naar de supermarkt voor eten. Ondertussen is Aniek nog steeds niks anders aan het doen dan klagen klagen klagen!
‘S avonds hebben we onze eerste eigen maaltijd gekookt met de pannetjes die we op de markt gehaald hebben. We koken op een 1 klein gaspitje dat op een kleine gasfles staat, erg wiebelig. We hebben rijst gekookt met wat groentes en vlees. De saus was gigantische heet en het zweet brak ons uit. Naomi houdt wel van pittig eten en dat konden wij dan ook goed merken. De dag erna (zaterdag) gingen we naar het strand. De afspraak was dat wij om 10:00 uur door Sangkung werden opgehaald. Toen kwamen we er al snel achter wat de tijd hier in Gambia betekend, aangezien we uiteindelijk pas om 16:00 uur naar het strand vertrokken! In de tussentijd hebben wij gewacht in zijn huis en op de kinderen gepast. Ook kregen wij lunch bij Sangkung, dit was rijst met vis/vlees gemengd en heeeel veeeeel kruiden! Ook zaten hier de graten nog overal bij tussendoor. Een van de kinderen at met de handen ze smakten zo hard! Beetje apart en hier moeten we wel echt aan wennen. Het hongergevoel wordt hier niet echt beter van.
Toen was het dan eindelijk tijd om naar het strand te gaan. Het is echter regenseizoen in Gambia tot en met half oktober. Af en toe komt het geheel onverwacht met bakken uit de lucht vallen. Soms duurt het een paar minuutjes en soms veeeeel langer. Sankung wilde in eerste instantie niet mee zwemmen, omdat hij het niet kan. Hier in Gambia kennen ze geen zwemlessen. Kinderen gaan met vriendjes naar het strand, zonder ouders en gaan gewoon de zee in wat dus eigenlijk best gevaarlijk is. Uiteindelijk hebben we Sangkung zover gekregen dat hij mee is gaan zwemmen toen wij hem beloofde om hem zwemles te geven. De zwemles was erg lachwekkend! Opeens werden we voor het eerst verrast door het regenseizoen en kwam het keihard uit de lucht vallen. Hier zouden we letterlijk in kunnen douchen. Voor het eerst wisten we weer hoe het was om kou te voelen. Alhoewel de regen ook warm aanvoelde.
Op zondag werden we uitgenodigd door Sangkungs vrouw om samen met haar een traditionele Afrikaanse maaltijd te maken. Ze was niet bang om ons aan het werk te zetten…. We hebben van 10:30 uur tot 14:00 gekookt. We maakten de maaltijd genaamd: Suppa. Dit was een gerecht waar de vissen in gingen waar wij afgelopen vrijdag op de markt mee hadden kennis gemaakt (ja, die met die vliegen). Op een of andere manier leek het toch minder erg op het moment dat wij hier zelf mee aan de slag gingen. De vis rook nog wel vers en we mochten dit zelf bereiden. De vrouw van Sangkung, Omie, haalden de schubben van de vis en de ingewanden eruit en toen mochten wij de vis verder schoonmaken en hier sneetjes in maken. De hele vis werd dan ook gebruikt in de Suppa, ogen en kop, alles ging erin. Op dit moment vertrok de eetlust van Marije enorm, Aniek ging vrolijk verder. Het smaakte al met al best goed! Wel erg pittig, waar we aan moeten wennen. Naomi en Hannalie schijnen niet echt moeite te hebben met de manier van eten en bereiden, waardoor wij soms wel worden gemotiveerd om door te gaan met de Gambiaanse manier van leven.
In de avond zijn we naar de Crocodile pool geweest. Dit lag ergens afgelegen in echt wat je noemt een krottenwijk! Het was een hele safari om er te komen met de auto, de regen heeft veel impact gehad op de wegen. De straten stonden blank en waren glibberig. Sangkung heeft de auto geparkeerd en we gingen te voet verder. Het park is voor de Gambianen een soort heilig park waar zieke mensen, onvruchtbare vrouwen en studenten komen om te bidden. In hun ogen brengt dit geluk. De krokodillen zijn volgens de bevolking ook tam vanwege dat het park heilig is. Dit was dan ook onze enige zekerheid dat de krokodillen tam waren en ons niet zouden bijten. Na heel wat moed hebben wij de krokodillen kunnen aaien. Je kunt merken dat het een heilig park is, aangezien er met veel liefde voor de krokodillen wordt gezorgd. Er leven er maar liefst 100 en krijgen 2,5 kilo vis per krokodil op een dag te eten. Hiervoor moet dus dagelijks 250 kilo aan vis worden gehaald. In een schriftje kon je een donatie geven voor het voedsel van de krokodillen.