Ook de tweede stageweek overleefd!

Inmiddels zijn we alweer 2,5 week in Gambia en merken dat we al goed beginnen te wennen aan het ooh zo warme, arme en verre Gambiaanse land. We merken ook dat we steeds minder de nijging hebben om te schrijven over de dingen die we hier zien. Niet omdat dit niet nog steeds erg raar is, maar we accepteren het meer en kijken er veel minder van op dan in het begin! Een aantal dingen doen wij dan ook al zelf, terwijl we hadden gezworen om deze dingen nooit te doen. Grenzen verleggen we continue, maar dat moet ook wel. We merken goed dat Gambia nog niet heel bekend is als toeristisch land. Dit merken we vooral aan alle kinderen die op ons afstormen en de hele tijd Toebap schreeuwen. Dit betekend voor hun blanke. Je moet dan ook vooral niet opkijken als er 6 kinderen aan je beide armen hangen terwijl je er maar twee hebt. Gelukkig hebben we ook nog twee benen en een rug waar op te klimmen is. De moedervlekjes zijn ‘viezigheden’ en proberen de kinderen dan ook van onze huid af te vegen. Wanneer dit niet lukt gaan ze gewoon naar het volgende moedervlekje totdat ze eindelijk doorhebben dat dit niet gaat. Ons haar is ook een bijzonder fenomeen en word dan ook niet voorzichtig mee omgegaan. We voelen ons soms een beetje aapjes, met erg veel bezoekers, alleen de kooi om ons heen mist.
De afgelopen stageweek hebben wij ook veel dingen gedaan die wij eigenlijk absoluut niet wilden doen! Op de surgery ward (afdeling chirurgie) liggen veel kleine kindjes van een paar maand tot een paar jaar oud met flinke brandwonden. Deze hebben zij opgelopen doordat er een pot of pan met kokend water van de oh zo stabiele gaspit is gevallen. Deze kinderen zijn dan ook vaak voor de helft van hun lichaam verbrand. Erg sneu en je voelt gewoon de pijn door alleen al naar ze te kijken. De kindjes beginnen dan ook al met krijzen wanneer er een zuster of broeder naar ze toe komt, dit komt omdat ze eigenlijk getroumatiseerd zijn vanwege “dressing”, dit is de wondzorg. Tijdens de dressing wordt er niet aan pijnmedicatie gedaan, al hebben we dat eigenlijk überhaupt nog niet met ook maar iets gezien hier op de afdeling. De brandwonden worden besproeid met een zoutoplossing wat ontsmettend moet werken en worden daarna schoongeboend met watjes. Dit gaat ongeveer op dezelfde manier als dat je een aangekoekte pan moet schoonboenen. Hierbij schreeuwen de kinderen het dan ook uit van de pijn wat wij erg naar vinden om te zien en er bijna zelf van beginnen te huilen. De ouders zijn erg streng en proberen hun kinderen te laten stoppen met huilen door tegen de kinderen te gaan schreeuwen. Alsof er echt nul komma nul begrip is voor de pijn van het kind. Er wordt hier dan ook absoluut niet betuttelend gedaan naar kinderen toe. Volwassenen en kinderen worden op dezelfde manier aangepakt door de verpleegkundigen. Op gegeven moment werden wij door een verpleegkundige gepusht en ze zei dat wij ook de dressing moesten gaan doen. De eerste patiënt deed zij voor, en daarna mochten wij. De eerste patiënt was een volwassen vrouw en wij keken elkaar de hele tijd aan met de woorden dat wij dit eigenlijk absoluut niet wilden gaan doen. Dit is niet de manier van wondzorg zoals wij dat in Nederland leren en wij vonden het ook wat onmenselijk. Daarbij waren de volgende patiënten de kindjes! Toch deden wij maar een schort om en probeerden deze grens te overwinnen met het idee dat wij toch nog wel ergere dingen zouden moeten doen hier in Gambia. Een van de kindjes begon toebab, toebab, toebab te krijsen tijdens de dressing, dit raakt je toch wel enorm. Samen hebben we van de brandwonden van 3 jonge kindjes verzorgd. De laatste patiënt voor de dressing was een vrouw met een enorme hap uit haar been door een wond die was veroorzaakt door diabetes. Deze wond was begonnen met een heel klein wondje waar de arts in eerste instantie niets aan wilde doen. Nu was de wond ongeveer zo breed als een volleybal geworden en was geler dan geel door infectie. Daarbij was er ook nog wat dood weefsel te vinden in deze wond wat met een mesje weggesneden moest worden. Gelukkig kreeg deze vrouw pijnstillers, geintje natuurlijk. De vrouw was in het Gambiaans met van alles aan het vloeken waardoor een andere patiënt die tegenover haar lag erg moest lachen, zij was natuurlijk al aan de beurt geweest. Aniek trok wit weg en wist niet hoe snel ze erbij moest gaan zitten. Marije mocht ondertussen verder gaan met snijden in het been van de mevrouw, maar wilde dit natuurlijk echt niet doen! Na de wondzorg mocht deze mevrouw diclofenac toegediend krijgen in haar bovenarm. Marije wilde dit wel doen, maar als blikken konden doden dan was Marije nu doder dan dood geweest. De mevrouw vond haar niet meer zo aardig na de heftige wondzorg en dan ook nog eens een injectie. Ja… sorry. Later is Marije maar even weer naar de mevrouw toe gegaan om haar excuses aan te bieden dat ze zoveel pijn moest lijden. Ze lachte (gelukkig) alweer, want we zijn tenslotte in “The smiling coast of Africaaaa!”.
Op de afdeling is ook een man binnengekomen die op de fiets is aangereden door een taxi. Tijdens dit ongeluk is hij met zijn hoofd op een steen terecht gekomen, waardoor er een grote glip in zijn hoofd is gekomen. We konden heel diep in zijn hoofd kijken. De familie van de man woont een eindje verderop en tijdens het ongeval had de man geen telefoon bij zich. Oftewel… de man kon zijn familie niet vertellen dat hij in het ziekenhuis lag. Familie doet erg veel voor patiënten. Familie helpt met douchen, geven de patiënten te eten en noem maar op. De familie van deze man weet nergens van en dus heeft hij geen schone kleding om aan te trekken… Niemand die dit voor hem regelt…. Ook heeft de man geen geld bij zich. In het ziekenhuis waar wij werken zijn een aantal medicijnen gratis aanwezig, moet een patiënt andere medicatie krijgen dan moet familie dit kopen bij een pharmacy. Voor deze patiënt gold dus, geen geld, geen medicijnen. Toen deze man ongeveer een dag op onze stageafdeling lag vroegen wij ons af of hij wel eten kreeg… maar ook hierbij gold geen familie geen voedsel! Het ziekenhuis deelt wel 2x per dag een maaltijd uit (die er overigens echt heel vies uitzien), maar aangezien de man geen kopje en lepel bij zich had zou hij niks krijgen. Ongelofelijk niemand die zich druk maakt. Daarom hebben wij maar een oplossing bedacht.
Op onze vrije zaterdag zijn wij uitgenodigd door een medewerker van het hostel waarin wij verblijven. Hij nodigde ons uit om bij zijn gezin thuis te komen. We hadden het vermoeden dat deze man het niet zo heel erg breed had. Toen de taxi ons naar zijn huis bracht werd deze gedachte bevestigd. We kwamen echt in een achterstandswijkje terecht waar huizen op hutjes lijken en kindjes op bloten voeten en veel te grote kleren rondlopen. We hebben een grote zak rijst gekocht voor zijn vrouw en maakten de kinderen blij met wat speelgoed en kleding uit Nederland! De man heeft 3 kinderen, maar kan helaas alleen zijn oudste dochter naar school sturen. Om 1 kind naar school te kunnen sturen betaal je 500 Dalasie per 3 maanden, dus 10 euro. Hier schrokken we wel even van. In Nederland kopen wij Nike schoenen voor 120 euro. Of een winterjas voor meer dan 100 euro… En regelmatig een reep Tony Chocolony chocola voor 3 euro (wat een kind een maand lang naar school kan sturen)… We hebben er even aan zitten denken om een deze mensen een bedrag te geven zodat de kinderen naar school kunnen gaan. Maar voor de kinderen zou de teleurstelling waarschijnlijk nog veel groter zijn zodra dat geld op is en ze daarom niet meer verder kunnen op school. Daarom hebben we dit maar niet gedaan. Ondanks dat deze mensen het best slecht hebben werden we verast met een heerlijke maaltijd. Sla, komkommer, tomaat, ui, vis (inclusief kop natuurlijk) en AARDAPPELS!! Het was echt heerlijk en we zaten bomvol! Tot onze verbazing kregen we hierna nog een bord met eten!! Dit zag er alleen iets anders uit… sterker nog het zag er precies hetzelfde uit als het ziekenhuisvoedsel, fijn geperste rijst met gele melk, verschrikkelijk. We vonden het heel erg onbeleefd, maar kregen hiervan echt geen 2 happen door onze keel. Gelukkig geloofden ze dat we erg vol zaten en zaten er 30 hongerige kindjes toe te kijken die ons heel graag wilden helpen met eten!
Aanstaande maandag beginnen wij voor twee weken op de pediatric ward, de kinderafdeling!! Hier hebben wij ontzettend veel zin aan! 

PS: Bedankt voor de leuke reacties die worden geplaatst onder de verhalen! We vinden het erg leuk om te lezen dat er zo met ons wordt meegeleefd.