In Gambiaanse stijlen

In ons vorige verslag hadden we al kort verteld dat wij twee Nederlandse mensen hebben leren kennen die ons uitgenodigd hebben voor een Gambiaanse bruiloft. Hiervoor hadden wij speciaal Afrikaanse jurken laten maken, die de meesten van jullie misschien al wel op Facebook hebben gezien. We kwamen aan op een prachtige locatie aan het strand en zo’n 30+ graden. De Gambianen stonden ‘versteld’ van onze jurken. De aandacht die wij al kregen in normale kleding, werd nu nog even verdriedubbelt. We zagen er ‘ravetna’ uit, wat mooi betekend in het Wollof. Het bruidspaar zag er ook werkelijk waar prachtig uit en in het wit! We werden verwelkomt met een lekker drankje en een heeeeeeerlijke lunch. Hierbij kregen wij een glaasje Wonjo te drinken, een Gambiaans drankje. Erg zoet, maar wanneer je de helft mengt met water is het goed te drinken (de meeste Gambianen kijken ons dan wel raar aan). Wij vinden het zo lekker, dat de Wonjo ondertussen ook al in onze eigen koelkast van het hostel te vinden is. Bij de bruiloft kwam ook een soort band met allemaal Djembés waar lekker op los getrommeld werd. Hierbij gingen een aantal gasten op zijn Afrikaans dansen, erg leuk om te zien. Vergeleken met het uitbundige gedans van hen, voelden wij ons een stel houten planken die af en toe eens onze voet verzetten. Wij moesten er dan ook aan geloven om met een Afrikaanse dans mee te doen. Hoe denken jullie dat dit eruit zag? Daarentegen hebben wij de Afrikanen kennis laten maken met de Hollandse stoelendans! Wat bij hun erg in de smaak viel. Er werd valsgespeeld, stoelen verplaatst en af en toe vloog er een door de lucht, zo fanatiek waren ze. Als je dacht genoeg te hebben gehad aan de lunch… dacht je het verkeerd, want er volgde ook nog een barbecue. Zoooooooooo lekker dat wij bijna niet meer in onze jurken pasten. We hebben een hele leuke dag gehad en deze samen met Willem en Maya (het bruidspaar) de bruiloft afgesloten in het zwembad van hun hotel.

De dag na de bruiloft begon Aniek wat last te krijgen van haar vinger, maar niks aan te zien. Beetje rood, maar gaat wel over toch zei ze? De dag daarna was deze vinger roder dan rood en een beetje geel. Maar gaat wel over toch? De dag daarna was deze vinger op zijn zachts gezegd GROEN. Maar gaat wel over toch? NEEEEEEEE. Met het uur werd haar vinger groener en groener en kon ze hem niet eens meer omlaag houden, zoveel pijn dat het deed. Hoewel we gezworen hadden om nooit, maar dan ook nooit in het ziekenhuis terecht te komen waar we zelf stage lopen, gebeurde dit dan toch echt. Voor advies gingen wij naar een van de dokters op de kinderafdeling waar wij op dat moment stage liepen. De dokter stelde voor om te beginnen met een antibiotica kuurtje en om het eventueel open te laten snijden zodat de troep eruit kon. Dit laatste was voor Aniek natuurlijk geen optie, want met antibiotica gaat het wel over toch? Toen gingen we opzoek naar de antibiotica, die we warempel ‘al’ bij de DERDE apotheek konden verkrijgen. De eerste tablet werd ingenomen en deze werkt wel met een half uurtje toch?
Ondertussen hadden wij op dezelfde dag (vrijdag) een afspraak staan in de school die onder ons hostel zit. Dit is een christelijk schooltje met een klas van 37 kinderen van ongeveer 15 jaar. Hiervan zijn er 13 jongens en 24 meisjes. De jongens waren die dag ergens heen, dus hadden we alleen een klas vol met meisjes. We hadden beloofd een les te verzorgen in Nederlandse stijl. Naomi en Hannalie hadden bedacht om ‘hoofd, schouder, knie en teen’ te gaan zingen met de kinderen. Als je denkt dat dit natuurlijk een flop werd bij kinderen van 15 jaar, nou nee. Ze deden erg enthousiast mee en wel in het Nederlands! Hierna gingen we naar een soort gymzaaltje, waar wij de meisjes de stoelendans hebben laten doen. Zij kenden dit niet, maar zo gauw de muziek van start ging, ging het los. De meisjes waren super fanatiek en zouden hoe dan ook een stoel te pakken krijgen. Het zweet liep van het hele lichaam af, de stoelen werden afgebroken en vlogen door de zaal. Wij kwamen dan ook eigenlijk niet meer bij van het lachen. Op het moment dat de winnaar bekend was, werd dit uitbundig gevierd. Net als bij ons een fles champagne, werd er een klein flesje fruit cocktail (super lekker drankje) open gemaakt waarvan er meer naast het flesje viel dan er werd opgedronken. Hierna was het tijd voor de scholieren om ons een Gambiaans spel te leren. Het spel wat we deden was hetzelfde als zakdoekje leggen, maar dan met een bal. Hiermee kon je afgegooid worden tijdens het rennen. Alhoewel het een Gambiaans spel is, heeft toebab Mariama (Marije) gewonnen! Kleding was werkelijk waar zijkes nat, maar alles voor de winst. Ondertussen had Aniek het alweer bekeken, haar vinger werd erger en erger. De antibiotica werkte op Gambiaanse snelheden… Hoewel we er allemaal steeds meer aan begonnen te twijfel of het niet beter zou zijn om de vinger toch maar open te laten snijden, was Aniek er nog steeds van overtuigd dat die vinger wel over zou gaan. Helaas voor Aniek waren Naomi, Hannalie en Marije het hier niet mee eens. Aniek haar arm begon ook al pijn te doen wat een teken is van Sepsis (infectie van het bloed). Hier moest wel wat aan gedaan worden. Met lood in de schoenen gingen we toch maar naar het ziekenhuis en liepen maar vast meteen door naar de operatiezaal, aangezien het daar twintig keer zo steriel is dan op een afdeling. Als het dan toch open gesneden moest worden, dan maar hier. De verpleegkundige wilde al meteen het mes in de vinger steken, waarbij wij ons afvroegen; Euh, pijnmedicatie? Hier keek ze een beetje raar van op, maar gelukkig hadden wij zelf ibuprofen meegenomen. De verpleegkundige begon met het schoonmaken van de vinger, waarbij Aniek al tegen het plafond aan vloog. Laat haar stoppen! Schreeuwde ze een aantal keer. Hierbij kreeg Hannalie al snel het idee dat Aniek haar wel even in haar hand mocht knijpen. Maar nee, dit was niet genoeg dus moest Naomi haar voeten ook even vasthouden. Denk je dat dit dan wel genoeg was? Nee, dus vervolgens zei Marije; Het spijt me heel erg Aniek, je gaat me nu haten, maar ik moet echt even je arm vasthouden. Dit moest Marije doen aangezien Aniek continue haar hand wegtrok en het op deze manier alleen maar langer zou duren en pijnlijker zou worden. Het deed Aniek zoveel pijn, dat het matras nat was van zweet, snotterbellen, mascara en tranen. Na de hele ingreep kreeg Aniek een kleine verrassing. Een ballon! Gelukkig kon er weer een lachje van af komen en was het voorbij. De pijn was ook al meteen een stuk minder en vanaf dat moment kon Aniek ook weer zoals vanouds over andere dingen klagen dan alleen maar over haar zere vinger.

Op zaterdagavond hadden wij afgesproken om uit te gaan met Lamin (van het hotel) en zijn vriend Yahyah (jaja, zo heet die echt). Van tevoren hadden wij even een goeie fles wodka voor 125 Dalasi ingeslagen (€2,50). Waarbij wij dus al wel heel goed wisten dat dit koppijn wodka zou zijn, maar ach, you only live once. We waren wel ook even vergeten dat we al een aantal weken geen druppel alcohol gehad hadden en dat kwamen we dan ook al snel te weten na een tijdje. De fles was leeg en we waren klaar om te gaan. Lamin en zijn vriend reden aangezien zij als Moslims toch niet mogen drinken. Dus bij deze waren zij, de BOB. We hebben drie clubs bezocht waarvan we alleen de eerste naam nog maar weten. Of de rest de lucht in is gegaan met de wodka durven we niet te zeggen, maar het was een erg gezellige avond! Rond een uur of vijf in de ochtend kwamen we weer terug, waarna vijf uur later onze wekkers alweer gingen. We hadden afgesproken om nog een keer met Willem en Maya (van de bruiloft) naar het strand te gaan. Natuurlijk kwamen we aan, zo’n uur te laat en met een enorme kater. Maar er gaat niets boven een dagje uitkateren bij zon, zee en strand.