Laatste week in Serekunda is begonnen

Wij lopen door drukte enorm achter met schrijven, mas mas mas (sorry, sorry, sorry). Als we dachten dat we alles gezien hadden, dan hadden we het mooi mis met betrekking tot de creativiteit van de verpleegkundigen van de Medical Ward. Wij mochten namelijk een neusmaagsonde inbrengen bij een vrouw die er erg slecht aan toe was. Al snel merkten we dat dit niet zo gemakkelijk ging, toen wij de neusmaagsonde er weer uit haalden, zat die ook helemaal onder het bloed. Wij wilden liever niet meer de neusmaagsonde inbrengen en lieten dit over aan een verpleegkundige die de meeste ervaring had. Deze verpleegkundige ging er wat harder mee om dan dat wij dat deden en hem lukte het wel om de sonde in te brengen. Normaal is het gewoonlijk om een neusmaagsonde te controleren door onder andere met een spuit het maagsap door de sonde eruit te halen. Aangezien we in Afrika zijn, moet je soms wat creatief zijn wanneer er spullen niet aanwezig zijn. Nu was er toevallig wel een spuit aanwezig, maar vond de verpleegkundige het nog even goed om zijn creativiteit er op los te laten. De verpleegkundige pakte de neusmaagsonde en zoog er even flink aan met zijn mond… de maaginhoud van de patiënt kwam zoals het hoort via de sonde omhoog. De verpleegkundige stopte met zuigen op het moment dat de maaginhoud bijna in zijn eigen mond terecht kwam. Marije ging hier van bijna zelf over haar nek en liep snel weg. Aniek vertelde de verpleegkundige dat we het ongelooflijk vonden wat we zagen. We kunnen er met de kop niet bij dat je het wil riskeren om de maagsap van een patiënt die erg ziek is binnen te krijgen. De verpleegkundige zei dat hij een sterk immuunsysteem heeft en het dus geen kwaad kan. Ook de bacteriën van de verpleegkundige komen natuurlijk op de ingang van de sonde terecht, waardoor later gevoed moet worden. Dit kan gevaarlijk zijn voor de patiënt waarbij het immuunsysteem zo laag is, maar nee, de verpleegkundige zei dat hij echt geen bacteriën bij zich heeft die de patiënt zou kunnen schaden. En dat komt dan van de verpleegkundige met de meeste ervaring. Zulke dingen merken we vaker vanwege dat er geen protocollen zijn in het ziekenhuis en dus het verpleegkundig handelen nog wel eens afwijkt van hoe het wel moet.

Ons performance assessment hebben wij ook afgesloten op de Medical Ward. Hier hebben wij erg hard voor moeten werken natuurlijk. Onee, toch niet. Wij hebben laten zien hoe wij in Nederland te werk zouden gaan bij de patiënten. Ook hebben wij een rondje gemaakt waarbij de verpleegkundige die ons beoordeelde ons vragen stelden. In eerste instantie wilde de verpleegkundige ons wel een 10 geven, omdat wij zo hard werkten! Voor ons gevoel werken we nog helemaal niet zo hard, zoals de Gambianen wel vinden. Toen we uitlegden dat een 10 een beetje een onmogelijk cijfer is, mochten we kiezen tussen een 8 en een 9. Ons performance assessment hebben wij dus met bloed, zweet en tranen met een 8 afgerond bij een verpleegkundige die na afronding van het assessment wel graag met Aniek wilde trouwen. Ooit een toets afgenomen bij iemand die stapelverliefd op je is?!

In de laatste week van onze stage in Serekunda mochten we twee dagen stagelopen op de A&E (accident and emergency) en twee dagen op de Maternity (verloskunde en pre-/postnataal). Helaas mochten wij alleen op de postnatale afdeling komen, aangezien wij studeren voor verpleegkunde. De persoon die onze stageplekken regelde in het ziekenhuis, accepteerde het niet om ook op de verloskunde stage te lopen. Dit vonden wij natuurlijk erg jammer!
Maandag begonnen wij op de A&E en onze eerste indruk van deze afdeling is dat het erg druk is. Er zitten veel mensen buiten te wachten tot ze eindelijk aan de beurt zijn, terwijl binnen de verpleegkundigen nog lekker ontbijten of voor zich uit zitten te staren achter het bureau. Wij wisten van chaos niet waar we moesten beginnen. Ook is er een speciale kamer op de A&E voor wondverzorging. Dit zijn vaak abcessen, ontstoken wonden en wonden door bijvoorbeeld verkeersongelukken. Wij besloten om hier te gaan kijken en de man van de wondzorg een handje te helpen. Er kwam een man binnen met een enorme hoofdwond die was veroorzaakt door een verkeersongeluk. In eerste instantie leek het minder erg dan dat het werkelijk was, omdat hij er al een verband om had zitten. Hij was opgehaald door de ambulance en er was ook een politieagent mee. De man had voordat hij wondzorg kreeg al wel meer dan een uur zitten wachten (nadat hij met loeiende sirenes gebracht was) tot hij aan de beurt was. Wanneer het op A&E dus om kritieke toestanden gaat waarbij elke minuut telt, gaan de mensen gewoon dood. Erg hard, maar het is wel zo. Toen wij het verband van het hoofd van de man af mochten halen begon het bloed enorm te stromen! Voor ons gevoel viel zijn gezicht ook uit elkaar wanneer we het verband eraf haalden. Wanneer je aan de man vroeg hoe het ging, ging het natuurlijk OK! We hebben hier werkelijk nog bijna niemand gehoord waarbij het niet OK gaat. Dit vinden we wel frustrerend, omdat we het in Nederland belangrijke informatie vinden wanneer het niet goed gaat met iemand. De man mocht liggen op het bed en wij mochten van de verpleegkundige de wond wel even schoonmaken. De verpleegkundige liep zelf weg! Het bloed bleef maar stromen en stromen en wij dachten dat de man het wel een keer zou gaan begeven als het bloed nog veel langer zou blijven vloeien. Wij hebben dan ook in alle frustratie en spoed de verpleegkundige opgezocht. Niet normaal dat je bij zoiets weg kunt lopen, maar goed wie zijn wij om daar wat van te zeggen. Weer vroegen wij aan de patiënt hoe hij zich voelde, maar hij voelde zich OK. Toch waren wij er van overtuigd dat de man zijn bewustzijn zo wel een keer zou gaan verliezen, gezien het bloed dat er al op de grond naast het bed lag. De persoon die haar bewustzijn bijna verloor was echter Aniek en niet de patiënt. Aniek ging wel even wat anders doen… Marije bleef wel en heeft de verpleegkundige geassisteerd bij het hechten van de wond, waarbij ze het zelf ook wel even mocht proberen. Werkelijk onverantwoord en natuurlijk niet gedaan! Na meer dan een uur de wondzorg te hebben gedaan bij de patiënt, was hij eindelijk gehecht en waren alle wonden verzorgd. Marije had de smaak te pakken en besloot om te blijven helpen bij de wondzorg. Na een tijdje stond zij hier dan ook alleen de wondzorg te doen, omdat de verpleegkundige er natuurlijk allang weer vandoor was gegaan… Toen de verpleegkundige terug kwam, omdat er weer gehecht moest worden werd Marije verplicht om te gaan hechten. Dit wilde zij natuurlijk niet aangezien wij dit niet leren. Het ontsnappingsplan werd in actie gezet en weg was Marije.

Aniek was ondertussen op de A&E aan het werk om een aantal canules in te brengen. Eindelijk kon hiermee geoefend worden, wat nog best lastig blijkt te zijn! Ook heeft ze bij een patiënt bloed afgenomen. Later kwam er een meisje binnen die werd gebracht met de ambulance. Niemand ving haar op, dus dat heeft Aniek maar gedaan. Ze kwam schreeuwend binnen terwijl ze hapte naar adem. Ze was aan het hyperventileren en het leek wel alsof ze stikte. Nog steeds keek er niemand op, echt ongelofelijk. Aniek heeft haar aan de vernevelaar gelegd, zodat ze wat meer zuurstof zou krijgen en probeerde haar te kalmeren. Ik betwijfelde of dit apparaat wel werkte en aan de patiënt te zien bleken deze gedachten te kloppen. Uit machteloosheid heeft Aniek er snel een dokter bijgehaald, omdat het meisje bleef snakken naar adem. De dokter reageerde heel rustig. Dit is niet ernstig zei hij, wanneer iemand in kritieke toestand verkeerd is hij vaak stil. De dokter adviseerde om haar door een zak te laten in- en uitademen. Oké opzoek naar een zak en snel ook! Werkelijk nergens een zak te vinden dus Aniek heeft maar een verpakking katheters losgetrokken en deze verpakking gebruikt…. Gelukkig werkte het en kalmeerde het meisje.